Taymir, London Calling bovenzaal, vrijdag 1 november 2013

Hoe lang mag je een band jong noemen? Bassist Quinten Meiresonne was dertien toen hij met de band All Missing Pieces op Noorderslag stond, samen met zijn oudere en jongere broer. Aaaah, riepen mensen in koor, en All Missing Pieces werd net wat liefdevoller in de armen gesloten dan hun songmateriaal rechtvaardigde. Dat is inmiddels bijna vijf jaar geleden, en Quinten is nog steeds jong. Net als zijn bandgenoten, die ook al wel in bandjes speelden, maar hun hoofd nog niet zo boven het maaiveld uitstaken als nu. Landelijk gezien komt debuutplaat Phosphene (net gepresenteerd) een beetje uit het niets.

Drummer Harrie Roelse mag een paar songs aftrappen met een soepele roffel en een grote glimlach, zo ook die succes-single, die al vroeg in de set zit. Het klinkt alsof ze deze uitstekende song al minstens duizend keer gespeeld hebben: super strak en met enorm veel drive. De meerstemmige zang werkt goed, het refreintje (of eigenlijk de langgerekte titel) blijft meteen hangen. Verwacht van Taymir geen psychedelische jams of virtuoze solo's, maar hoe een compacte gitaarpopsong hoort te klinken weten ze kennelijk heel goed.

"Dit wordt echt ons laatste liedje", zegt zanger Bas Prins vlak voor de band High Roads inzet. Hij is losjes netjes gekleed, in wat ongetwijfeld zijn handelsmerk gaat worden: open blouse, zwarte broek met hoge pijpen en afgetrapte nette schoenen. Het nummer daarvoor kondigde hij ook al aan als het laatste, en dat terwijl er op de setlist nog wel een paar stonden. Aan dat soort dingen zie je dat Taymir dit hele circus natuurlijk nog helemaal niet gewend is. Frontman Prins staat ook nog wat stijfjes op het podium, zich vastklampend aan de microfoonstandaard, de ogen ongemakkelijk dichtgeknepen. Misschien komt het door de zenuwen, misschien vanwege de felle lichten. Wat de reden ook is, als ze genoeg spelen staat hij er over een paar maanden vast anders bij.

Naarmate de set vordert gaat Taymir steeds Beatlesker klinken. Vooral I Do I Do heeft van die rijmpjes zoals Lennon en McCartney ze in hun zolderkamertjes penden. "Won't you try to be my baby, all the others drive me crazy", en meer van het werk dat we in Nederland met de Pieterbaas (in welke kleur dan ook) associëren. Niet lelijk bedoeld, want in deze stijl zijn tijdloze popklassiekers geschreven. Eenvoud is hier de kracht: Melanie bijvoorbeeld draait om het mooiste meisje op de mooiste zomerdag, de zon in het haar, en dat jeugdige beeld kan toch niemand weerstaan? Wel lekker ruw gespeeld trouwens, niet zo cartoonesk als The Kik.

Er staan opvallend veel meisjes vooraan, en veel van hen lijken niet verrast door deze Haagse jongens. Oftewel: de eerste echte fans. Maar ze zijn nu ook weer niet zo fanatiek dat meteen een bruisende pit ontstaat.

Leuke frisse jongens, waarvan je hoopt dat ze de kans krijgen zo veel te spelen dat ze echt een goede band worden. Van originaliteit moeten ze het niet hebben, hun uitstraling kan nog behoorlijk verbeterd worden, maar de kunst van het pakkende liedje verstaan ze en spelen kunnen ze ook. En ondanks dat Taymir een typisch Haags soort hipheid heeft (lees: niet), zijn ze wel behoorlijk likable.