CONCERT
Velociraptor, London Calling, Paradiso Amsterdam, 24 mei 2013

MUZIEK
Twaalf man is ons beloofd, het zijn er dus uiteindelijk acht. Dat maakt van Velociraptor nog altijd de grootste garagerockband die ondergetekende ooit zag. Want deze Australiërs maken het type muziek dat je doorgaans met een man of drie, vier ook wel af kunt. Zo begonnen ze ook, als trio, maar onderweg bleven steeds meer plakken aan het collectief rond Jeremy Neale.

PLUS
Het ziet er in elk geval gezellig uit, alsof de Black Lips in Parliament Funkadelic veranderd zijn. Maar liefst vier gitaren tellen we, en een paar microfoons waar de muzikanten gretig in gillen. Jeremy Neale is een echte aanjager. Hij zwalkt van links naar rechts over het podium, geeft her en der een zetje, verklaart dat er een relletje uit moet breken, kondigt een ballade aan en ruilt even van plek met de drummer, die zo mogelijk nog meer onder invloed lijkt dan zijn frontman en de monitors berijdt als een rodeo-stier. En dan kun je ook nog zomaar een nummer lang ademloos naar het toetsenist-meisje kijken, dat wat verloren in het midden staat te glimlachen.

MIN
Hoewel er achter de gekkigheid best een paar sterke songs schuil gaan, dondert de boel toch al snel uit elkaar. Wat is precies de toegevoegde waarde van gitarist drie en vier? Muzikaal natuurlijk, want voor het oog is het uitstekend. Wel, weinig.

CONCLUSIE
Zo kijk je een half uur lang naar een geweldig leuk slecht optreden. Het feestje is vanavond in de kleed kamer van Velociraptor. Of met zijn allen opgepropt in het busje naar de volgende gig.

CIJFER:
7