CONCERT
Superfood, London Calling, Paradiso Amsterdam, bovenzaal, 25 mei 2013
MUZIEK
Na de namen Baby100 en Junnk werd het dan Superfood, vernoemd naar gezonde voeding die vooral rauw gegeten dient te worden. Het geluid van dit jonge en frisse kwartet is Britpop met wat rauwe randjes die neigen naar garagerock. De sound van de band is te vergelijken met Blur en Supergrass, maar dan een tikkeltje ruiger. Vooral de stem lijkt bijzonder veel op Damon Albarn, leadzanger van Blur. De liedjes worden stuk voor stuk met stevige gitaarrifs ingezet. Het bassende meisje van de band weet in trance de vierkwartsmaat goed in toom te houden. De lange gitarist die de tweede stem voor zijn rekening neemt, voelt zich als een vis in het water en lijkt al jaren op het podium te staan. Voeg daarbij de pakkende akkoordjes en de uitstekende techniek van de twee gitaristen en je hebt een zeer overtuigende band.
PLUS
Superfood staat zeer volwassen op het podium, en dan te bedenken dat de band in april nog niet meer dan twaalf sessies ooit heeft gespeeld. Ze hebben duidelijk geen last van plankenkoorts. De leadzanger en de gitarist zetten een energiek en overtuigende performance neer.
MIN
Het repertoire is nog niet heel groot, hierdoor is er nog weinig variatie in de liedjes, weinig liedjes blijven echt hangen. Naast de zanger mag vooral de basgitarist wat meer energie uitstralen. Haar heen en weer gedein op de muziek met de blik op de gitaar gericht, maakte een wat ingetogen indruk.
CONCLUSIE
De jonge Britpoppers uit Birmingham ogen fris en energiek, ze zijn duidelijk klaar voor een groter repertoire. Vooral het afsluitende Superfood waarin de eigen bandnaam in het refrein wordt gescandeerd, is met een catchy oeh oeh toon niet meer uit het hoofd te krijgen. Zou zomaar een hit kunnen worden. Laat ze de eerste EP of LP maar opnemen. Superfood is een ontdekking.
CIJFER:
7