#LC13: S O H N nog niet verloren maar evenmin volwassen

James Blake-adept overtuigt met enkele klassesong

Timo Pisart ,

Meestal is het de dood of gladiolen voor de openers in de grote zaal van Paradiso op London Calling. En als het energielevel van de act dan ook nog eens laag is? Toch komt de zwoele slaapkamerelektronica van S O H N nog goed tot zijn recht vanavond. Dankzij de oorverdovende subbassen heeft de halfvolle zaal helemaal geen mogelijkheid om te bespreken dat Vondelpark gisteren écht te gek was. Maar laten we het B-woord niet noemen, oké?

CONCERT
S O H N, London Calling, Paradiso Amsterdam, grote zaal, 25 mei 2013

MUZIEK
Tsja, het B-woord, je komt er niet onderuit: die eeuwige vergelijking met James Blake. S O H N, een in Wenen verblijvende Brit, heeft eenzelfde fluweelzachte hoge stem als Blake en maakt óók van die lowtempo, zwoele elektronische R&B/pop met een snik. Een trapje verder zou je ook Rhye en Jamie Woon als gelijken kunnen noemen, maar S O H N is de meest introverte van allemaal en er hangt een behoorlijke buzz om de jongen heen. Eurosonic dit jaar was zijn allereerste show, maar tegen SXSW in maart struikelden de boekers al over elkaar heen om S O H N te pakken te krijgen. Dat alles voornamelijk dankzij één killertrack: The Wheel. Vanavond zitten hijzelf (zwart vest met capuchon over het hoofd en pluizig baardje) en zijn kale kompaan op synthesizers behoorlijk stilletjes achter de bergen synthesizers en midi-controller. Geen tijd voor danspasjes, eerder om zachtjes heen en weer te wiegen.

PLUS
Was het op Motel Mozaïque een dodelijk saaie act om te bekijken, vandaag gedijt het een stuk beter in de grote zaal van Paradiso. De subbassen knetteren de trommelvliezen binnen en de wijdse synthesizers golven over de toehoorders heen. De spaarzame klik-klak-beats klinken bovendien overweldigend in zo'n grote zaal. Eigenlijk is dit een hele lekkere opener, het volk heeft nog niet genoeg bier naar binnen gegoten om ongedurig te worden van zulke trage liederen en laat die hoge stem langzaam via de traanklieren de hersenpan binnenkruipen.

MIN
Het blijft nog altijd een behoorlijk statische show: de heren komen niet van hun pianokrukjes af. Ook is het gros van het materiaal behoorlijk inwisselbaar: het heeft niet de magie die Blake wel heeft, en is misschien nog wel huileriger. Halverwege pakt hij er zelfs een akoestische gitaar bij voor een heuse tranentrekker. "Oh love, I got lost somewhere on the way", schalt het door de zaal. En dan is er nog die basgitarist die vandaag "soort van ziek" schijnt te zijn: normaliter treedt S O H N aan als trio. Het moet gezegd: echt missen doen we hem niet.

CONCLUSIE
S O H N sluit vanzelfsprekend af met die klassesong The Wheel. Het is zo'n nummer dat je gerust vier, vijf keer achter elkaar aanzet, om hem eigenlijk nóg eens te willen horen. Eentje met instant appeal. En om in nerdtalk te vervallen: da's best knap voor een 6/8 track met een shuffle. De track die SO H N ervoor speelt, de nieuwste single Bloodflows, heeft wat meer tijd nodig, maar bouwt langzaam op tot een climax met door elkaar gesponnen synthesizers. Laten we wel wezen: meer dan één EP heeft deze man nog niet uit, met iets meer goed materiaal zou dit een hit kunnen worden. Zo ver is het vandaag op London Calling echter nog niet.

CIJFER:
7+