Guards, London Calling, Paradiso Amsterdam, Bovenzaal, 24 mei 2013

 

Guards is Powerpop geïnspireerd door muziek uit de late jaren 60 en begin jaren 70. De garage punk invloeden van Follin zijn gedurende de avond ook terug te horen. De rauwheid spat van de gierende gitaren. De band staat met vanavond met vijf man sterk (twee extra gitaristen) op het podium. De sterke powerakkoorden en de zang van Follin staan recht overeind. De band bruist van de energie. Halverwege de act roept Follin de lichttechnici op om de zaal in het donker te zetten, waarna er vanuit een aanvankelijk rustig psychedelisch tempo wordt opgebouwd naar het hoogtepunt van de avond. De zaal wordt met behulp van rookmachines meegezogen in het spel van Guards. De lange, langharige frontman doet denken aan Mikal Cronin, niet alleen vanwege het lange haar en de powerpop, maar ook vanwege zijn hoge ‘hey’ die in het slotnummer te horen is.

 

Frontman Follin weet het publiek op te zwepen. De rol van entertainer is aan hem besteed, zonder dat hij een karikatuur van zichzelf wordt. Af en toe springt hij naar de drummer toe om hem aan te zetten tot het opvoeren van het tempo.

 

Door de overweldigende gitaren worden de vocalen van de zangeres en haar spel op de omnichord overrompeld. Het elektronische keyboard uit de jaren 80, met de bijzondere orgelmelodieën, is alleen gedurende het laatste nummer te horen.

 

Het is duidelijk dat Follin al tien jaar in het vak zit, zo bedreven als hij is in het live performen van zijn muziek. Guards is live veel overtuigender dan op cd. De powerpopliedjes komen door de rauwe uitvoering stukken beter tot hun recht. Het is live minder gepolijst en minder highschoolpop en vooral gruiziger en steviger. Routinier Follin weet duidelijk het publiek te boeien. Continu zoekt hij contact met het publiek. De bomvolle bovenzaal krijgt van begin tot eind een verrassend goede band te zien. Dit smaakt naar meer.