#LC13: Egyptian Hip Hop mist eigen gezicht

Frontman sleept je door emotionele achtbaan

Paul Bijkerk ,

In 2009 verscheen hun demo Rad Pitt op een mp3 mixtape samen met bands als The Drums, Ellie Goulding and Everything Everything. Na deze ontdekking op internet kon de band op diverse festivals spelen en de eerste EP werd in samenwerking met de Schotse producer Hudson Mohawke gemaakt. In oktober 2012 kwam het debuutalbum Good Don’t Sleep uit. Het Engelse kwartet mag vanavond in de bovenzaal zichzelf in de kijker spelen.

CONCERT
Egyptian Hip Hop, Paradiso Amsterdam, bovenzaal, 24 mei 2013

MUZIEK
Deze jonge mannen uit Manchester refereren met hun naam aan rapmuziek uit het land van de pyramides en de farao’s. Echter maken deze heren muziek die geïnspireerd is op de clubsound uit Manchester, die we kennen uit de tijd van New Order. Clubby pop die leunt naar de jaren 80. De synthesizers pop beats worden met een drumcomputer bestuurd. De psychedelische elektronica neigt soms meer naar soundscapes voor filmmuziek. De excentrieke frontman manoeuvreert zich als in trance over het podium. De basgitarist speelt heerlijke groovy baslijnen en smeedt samen met de drummer een dansbare eenheid. Wanneer het nummer Tobago wordt ingezet stapt de frontman van het podium om zijn microfoonstandaard voor het podium in de zaal te zetten en daar zijn act voort te zetten. Met zijn zwarte instappers met witte sportsokken maak hij Michael Jackson-achtige danspasjes, onrustig heen en weer lopend tussen het publiek. 

PLUS
De band is goed op elkaar ingespeeld, live klinken ze exact als vanaf cd. Basgitaar en drummer houden het tempo goed in toom. Egyptian Hip Hop slingert zich van dansbare 80’s pop naar psychedelische duistere plekken.

MIN
De excentrieke frontman maakt een wat nonchalante indruk. Ondanks zijn performance in de zaal tussen de London Calling bezoekers, zoekt hij geen echt contact met het publiek.

CONCLUSIE
De band is te vaak wat al te psychedelisch en dromerig, waardoor het de grip op de zaal verliest. De gemoedstoestand van de zanger lijkt per nummer van vrolijk tot zwaarmoedig heen en weer geslingerd te worden. Als een kameleon laat Egyptian Hip Hop veel kleur zien, van oude tot nieuwe pop, maar de band verliest hiermee een eigen gezicht. Het concert eindigt abrupt zonder een echt hoogtepunt te hebben bereikt.

CIJFER:
6,5