#ESNS13: Rina Mushonga verwart schizofrenie met indie

Té eclectische act tussen wal en schip

Tekst en foto's: Timo Pisart ,

"We zijn vanochtend uit Engeland gekomen, dus een beetje moe, maar het is een eer om hier te zijn!" Gisteren op Eurosonic was dit een hele logische introductie geweest voor een band, maar vandaag op Noorderslag? Toch is het de waarheid, Rina Mushonga en haar band komen zojuist een studio in Devon uitgerold, waar ze aan hun debuutalbum werken met Chris Bond, drummer en producer van Ben Howard. Dat klinkt veelbelovend, maar Rina Mushonga heeft nog een behoorlijke weg te gaan.

GEZIEN
Rina Mushonga, Noorderslag 2013, Patio, zaterdag 12 januari 2013

MUZIEK
De alweer 32-jarige Rina Mushonga werd geboren in Zimbabwe, waarna ze in Amsterdam en Londen woonde, om vervolgens weer terug naar Zimbabwe te verhuizen om daar haar muzikale roots te leren kennen. Het resultaat is een bijzonder eclectische muzikale mix: van afrobeat a la Paul Simon (en recenter: Vampire Weekend) via stadionpop naar meer folky meezingers zoals Ben Howard ze ook maakt.

PLUS
Wanneer Mushonga uithaalt, vertrekt haar gezicht. Ze trilt, en die gigantische soulvolle strot die ze heeft komt uit het puntje van haar tenen. De muzikanten in haar band zijn al even bijzonder: een tweede zangeres voorziet het geheel van country-achtige samenzang die zo van Heather Broderick (Sharon van Etten, Efterklang) had kunnen zijn en de toetsenist speelt zulke snelle fusionlijntjes op zijn synthesizer dat je 'm bijna niet bijhoudt.

MIN
Zelf noemt ze acts als Bon Iver en The National als haar inspiratiebronnen, in interviews wordt zelfs gepronkt met The xx en War Paint. Zo alternatief is Mushonga écht niet, laat staan zo magisch. Nee, qua sound put Mushonga net zo graag uit de mainstream van pak 'm beet dertig jaar geleden: net iets te gelikte popmuziek, toen zelfs Leonard Cohen een gigantische bak galm over de snaredrum gooide om bij de tijd te klinken. Bovendien is deze show te schizofreen om echt te overtuigen, van indie-afrobeat tot fusion. Ja, er komt zelfs een heuze getapte gitaarsolo voorbij waar Eddie Van Halen van zou blozen.

CONCLUSIE
Rina Mushonga vist in een moeilijke vijver: ze is net te alternatief voor de mainstream, maar te gelikt voor Lowlands. Dat is best jammer, want Mushonga heeft een dijk van een stem, een paar hele goede liedjes en een band waar je u tegen kunt zeggen.

CIJFER
7+