De muziek van doet de tijden van Black Sabbath en Led Zeppelin herleven. Stoner, hard rock en psychedelische elementen worden geserveerd op een bedje van klassieke rock. Nostalgisch en wel ouderwets goed. Riffs harder dan de buiklanding van Patty Brard en explosieve drumpartijen vormen samen met de steady bass uitgesponnen nummers. Hard en meedogenloos, maar met een creatieve basis door met name de fantastische instrumentbeheersing en enthousiasme van de gitarist en drummer. 

 

Vooral de maniakale drummer (met zijn gigantische oermannenhaarbos, oermannenbaard en oermannenbarbaarse blik) is fantastisch om naar te kijken. Waarschijnlijk gaan er per jaar wel een paar drumkits doorheen, zo hard en verbeten ramt hij op alles wat hij maar kan raken. Samen met de solo’s van de gitarist drijft hij de band een paar keer tot grote hoogten, waarbij iedereen in het publiek met een grote glimlach en knikkend hoofd staat te kijken. Door de galm op de vocalen worden een paar nummers lekker psychedelisch en is het niet erg dat het zeven of acht minuten lang doorgaat. Het uiterlijk van de mannen is heerlijk ouderwets en ruig. Een heel leger aan Mike de Boer-en is nog niet genoeg om deze mannen er toonbaar voor een sollicitatie uit te laten zien. 

 

Veel van de nummers komen vaag bekend voor, en niet alleen maar als je het album van Kadavar een keertje hebt opgezet. Deze muziek bestaat al decennia en is door een stortvloed aan bands uitgemolken. Kadavar weet daar wel een redelijke eigen draai aan te geven, maar bij een optreden van drie kwartier komen toch te vaak gedachten opspelen dat je dit al wel eens hebt gehoord. Het imago past perfect bij de muziek, maar een beetje cheezy is het ook wel. 

 

Kadavar weet niet echt te overdonderen, maar voor liefhebbers van de geschiedenis van de hardere rockmuziek roepen ze veel mooie momenten op. Maar meer eigenheid en creativiteit kunnen geen kwaad. 

 

CIJFER: 

7