GEZIEN
Death Hawks, Eurosonic, De Spieghel main, 10 januari 2013

MUZIEK
Typisch! Dat je op de Eurosonic vrijdag al na middernacht in ‘jazzcafe’ De Spieghel belandt en meeblèrt met wat harige Finse hardrockers. Om er vervolgens na een kwartier achter te komen dat het gewoon Engels is wat de nog hariger voorman brult. Jazeker, Death Hawks is prima op zijn plek hier in Groningen. Na een half uur ontstijgt het zelfs de Iron Butterfly coverbandpretenties en ontstaat er ruimte voor meer Korg, een saxofoon, wat bluesrock, jazzy psychedelica en meer hedendaagse garage-invloeden. Want de basis mag duidelijk zijn: 70’s RAWK!

PLUS
In eerste instantie dus vooral een geinige feestrockband waarvan er altijd een op je festival moet staan. Maar Death Hawks heeft meer in zijn mars. Zanger Teemu Markkula mag dan voornamelijk Jim Morrison nadoen, hij doet dat wel heel aanstekelijk. Regelmatig klapt hij zijn bijzondere zonnebril op, werpt zijn handen ten hemel en brult weer iets onverstaanbaars naar zijn demonen. Een enorme gouden ketting wordt als Simba aan het publiek getoond en een volgende beuker wordt ingezet. Maar het is niet enkel theater dat de Finnen brengen. De moderne(re) invloeden zijn geweldig verweven en er ontstaan nieuwe geluiden die je niet eerder hoorde. Vieze effecten en grof geschut worden afgewisseld met goede liedjes en catchy Brainiac verwijzingen. 

MIN
Er is bij vlagen geen touw aan vast te knopen. Death Hawks moet je ondergaan, maar nu ook weer niet te lang. De posers blijven in eerste instantie wel heel lang hangen in hun In A Gadda Da Vida ode.

CONCLUSIE
Pas wanneer de freefunksaxofoon met extra veel reverb en hijgerige Korg-partijen om de hoek komen kijken, komt het optreden echt los. Is het artistiek heel briljant? Neuh, maar technisch zit Death Hawks goed in elkaar, er gaat enorm veel energie vanuit en bij vlagen stuiten ze in hun experimenteerdrift op heel gave ontdekkingen en liedjes. 

CIJFER
7