GEZIEN
Blaudzun, Noorderslag, Grote Zaal, 12 januari 2013

MUZIEK
Wij hier in Nederland hebben afgelopen jaar uitgebreid kennis kunnen maken met "Heavy Flowers", de derde plaat van Blaudzun. Hier op Noorderslag begon een voor hem weergaloos jaar dat niemand had zien aankomen, zelfs degenen die "Heavy Flowers" direct aanmerkten als zijn doorbraakplaat. Bijna alle festivals nodigden de zanger uit, en het jaar eindigde met twee maal Paradiso. En dat terwijl Sigmond met zijn diepe snik en zijn dandyeske uiterlijk - uniform, zware bril, ravenzwart haar - een hoge 'love it or hate it' factor heeft. Met "Heavy Flowers" zette Blaudzun een cruciale stap in zijn ontwikkeling. Van de stemmige eerste naar de iets zwieriger tweede belandde hij bij een ideale balans van die twee, met ronduit euforische momenten. En zolang Arcade Fire niet met een nieuwe plaat komt, heeft Blaudzun misschien zomaar de rest van Europa voor het grijpen.

PLUS
Het "Heavy Flowers" materiaal - waar deze set grotendeels op rust - was al geschikt voor het podium, maar in de loop van het jaar heeft het nog wat beter zijn vorm gevonden. Bijna elk arrangement is aangepast. De band start gedurfd klein met 'Choking Game', om vervolgens met 'Who Took The Wheel' - meer ingehouden gespeeld dan op de plaat - langzaam op te bouwen. Het zijn twee typische Blaudzun-liedjes, met de snik, de folk, de intrigerende thematiek. 'Choking Game' is gebaseerd op een zekere perverse rage, waarbij jongeren probeerden zo lang mogelijk hun adem in te houden om zo in een soort trance te komen. Een wat luguber beeld als startpunt van een beklemmende song. 'Who Took The Wheel' gaat over mensen die vanuit een zwakke positie het heft in handen nemen. De meeste mensen in de zaal zal die betekenis ontgaan, maar op zijn minst blijven bepaalde zinnen zullen hangen. "You know what it's like to be fucked like this." Zo leidt de band ons door een intrigerend en dynamisch uur, met indiefolk die soms iets meer aandacht nodig heeft en dan weer aanzwelt met flikkerende stroboscopen, marsdrums, blazers en strijkers.

MIN
Toch gaat het ook vanavond niet helemaal vanzelf. De zaal is aan het begin weliswaar afgeladen, maar ook wat afwachtend, in sommige gevallen zelfs ronduit onbeschoft. Sigmond gaat zijn gebaren er nog wat groter van maken, en dat heeft hij niet nodig. Hij lijkt daardoor wat arrogant, wat hij zeker niet is.

CONCLUSIE
Eerlijk gezegd was het niet zo de vraag of Blaudzun hier een goede show zou geven. De vraag is wat het komende jaar hem gaat brengen. Het woord 'Amerika' durft men nog niet al te hardop te zeggen, en terecht. Maar als een band in deze parade van Nederlands talent genoeg eigenheid en kwaliteit heeft om eens een gokje te wagen, dan is Blaudzun.

CIJFER
8