GEZIEN
Alasca, Noorderslag, Kelder, 12 januari 2013.

MUZIEK
Melancholische folk en americana van vier jongens uit Volendam, die na BZN/Veerman en Jan Smit/3J's hopelijk de nieuwe paling-generatie vormen. Leo Blokuis vond ze naar het schijnt 'dé muzikale belofte van 2012'. En dus kwam het qua air- en tv-play wel goed (Radio 1, 2, 3 en 6 en DWDD). Vorig jaar hadden ze volgens de zanger-gitarist ook een goed jaar dankzij een Nederlandse clubtour en rondjes in Duitsland en Italië. En dan hebben ze ook nog net een deal getekend bij het Britse Independent Records waar ook The Dubliners zetelt.

PLUS
De samenzang en de instrumentatie zijn dus dik in orde. Sowieso heeft de blonde zanger een gouden keeltje. Qua instrumentarium past de banjo beter dan de akoestische gitaar, zoals de up-tempo folk het beter doet dan het ingetogen werk en die ballade, die wel mooi klein gehouden wordt met alleen fluisterzachte zangxylofoon en banjo. De toevoeging van elektronica is een goed plan, dat vooral mooi tot uiting komt in het tot 6 minuten gerekte slotnummer 'Never Cry Wolf'.

MIN
Die ballade.  Die mierzoet is en daarvan krijgen we in die kleine dertig minuten nog een paar oprispingen. AlascA maakt lieve, totaal ongevaarlijke muziek.

CONCLUSIE
AlascA is het sterkst in de snelle, springerige songs en die close harmony stukken zijn ook voltreffers, maar er blijft weinig hangen tussen de oren. De conclusie is dan ook dat het dit kwartet aan voldoende goede liedjes en gezicht ontbreekt. Dit zijn geen Volendamse jongens voor Tros Muziekfeest op het Plein, maar er moet ook nog heel wat paling door het Markermeer voor ze de Nederlandse Mumford & Sons zijn.

CIJFER
6,5