CONCERT:
NO, Best Kept Secret, Stage 1, zondag 23 juni 2013

MUZIEK:
NO pakt de diepe zanglijnen van The National, voegt daar gelikte refreintjes aan toe en radiovriendelijke indiepop is het resultaat. Op de eerste EP Don’t Worry, You’ll Be Here Forever probeert de band geen baanbrekende nieuwe dingen uit. NO mikt op een momenteel populair indiegeluid en gooit daar een commercieel sausje overheen. De band heeft net zijn debuutplaat af, vertelt de frontman Bradley Hanan Carter het publiek. De oude EP deelt hij na afloop van het optreden gratis uit.

PLUS:
NO is vandaag de openingsband. De Amerikanen laten zich niet ontmoedigen door het kleine clubje mensen dat zijn tent heeft verlaten. Gekleed in poncho’s staan ze in alle vroegte voor het hoofdpodium in de regen. NO bedankt ze en trakteert de bezoekers op een zeer strak gespeelde set gelikte popsongs. Carter heeft een prachtige lage bromstem en raakt elke noot. Technisch is het allemaal dik in orde. Fijn is dat de nummers live een iets rauwer randje hebben dan op de wel erg slick geproduceerde EP. De nieuwe songs van het aanstaande debuutalbum zijn een stukje veelbelovender dan de tracks van de debuut-EP. Vooral op North Star laat NO een wat eigener geluid horen.

MIN:
NO heeft niets van de subtiliteit die bands als The National en Elbow zo goed maakt. In plaats daarvan zijn er bij NO pogingen tot grootse gebaren die mislukken, verplichte ooh ooh ooh-meezingrefreintjes en clichématige teksten. (Stay with me/ won’t you run away with me when life gets hard/ Stay with me / We were never meant to be apart). Echte hitpotentie is er ook niet. NO blinkt nergens in uit.

CONCLUSIE:
NO is in alle opzichten een sympathieke band maar blijft niet hangen. Daarvoor zijn echt meer sterke songs nodig waarmee de band zich kan onderscheiden. Een bandnaam verzinnen die vindbaar is op Google en Spotify is misschien ook geen slecht idee.

CIJFER:
6