Laserstralen. Wat is een Awakenings zonder laserstralen? Als de avondschemering langzaam bezit neemt van het uitgestrekte terrein, floepen her en der de lasers aan. Tegelijkertijd verschijnt onder veel zomerjurkjes het eerste kippenvel, al koelt het gelukkig niet al te snel af. En anders houdt dansen je wel warm. Vroeger was Awakefest meer een tentenfestival, maar de laatste jaren gokt de organisatie op goed weer en maakt het aantal buitenpodia inmiddels de helft uit van het technofestival.
Dat komt de sfeer wel ten goede op zo’n mooie dag als vandaag. Bij gebrek aan uitbundig decor vormt het bont uitgedoste publiek zelf de eye candy. Een jongen met een knalgroene driekwartwielerbroek met paarse kniekousen eronder, twee Lolitameisjes, compleet met plaklolly, een magiër met een hoge hoed en twee knikkers, een oranje doodshoofd hanekam. En tribal tatoeages. Op armen, schouders en onderrug. Of gewoon op het gezicht. Als amateurantropoloog kom je in Spaarnwoude vandaag prima aan je trekken.
Awakenings: Gesaffelstein, stijlvol roken is ook een kunst
Het was modderig, maar vaak ook moddervet
Uiteindelijk is er op Awakenings nog maar één vraag van belang: voor welke slotset kies je? Willen we knallen bij DJ Rush? Of liever in de openlucht hangen bij Drumcode-baas Adam Beyer? Of gaan we kijken bij de goedlachse Brit Carl Cox die op het mooiste buitenpodium van het festival staat? De overdaad die veel festivalbezoekers al de hele dag parten speelt, bereikt bij het dalen van de zon een climax.
Klassiekers
Op de kleine maar knusse kermis draait de tientallen meters hoge zweefmolen ondertussen onverstoord zijn rondjes. Wie over de brug naar openluchtpodium Area C wandelt, ziet de lampjes van de zweefmolen gereflecteerd in het donker wordende meertje.
Na afloop van het Extrawelt-concert stroomt het eiland leeg, maar de weglopers missen daardoor een prima old school houseset van Mathias Kaden. De Oost-Duitser bewijst dat hij zijn klassiekers kent, en weet tientallen volhouders op het modderige gras in beweging te houden.
De massa staat verderop, bij Carl Cox. De imposante Britse veteraan kondigt zichzelf voor het gemak maar aan, als ware zij set een radioprogramma. Laat critici maar mopperen dat Cox met z’n househoofd niets te zoeken heeft op een technofestijn. Het volgepakte veld bewijst hun ongelijk.
Medische fetisj
Even verderop pakken we nog een staartje Miss Kittin mee. De Française heeft een paar enorme witte flightcases op het podium geparkeerd. Niet dat het enig nut heeft want haar liveset komt gewoon uit een laptop, maar het ziet er goed uit. Alsof je naar een operatiekamer staart. Dat Caroline Hervé een medische fetisj heeft, kun je ook afleiden uit het zusterspakje waar ze al sinds jaar en dag in ronddartelt. Het heeft iets aandoenlijks. Maar het is op je veertigste ook een beetje pijnlijk. Bovendien is haar mix van kittige electro en new wave inmiddels een tikje gedateerd, en ontbeert het materiaal van haar onlangs verschenen derde album Calling from the Stars de pit van haar grote successen Silver Screen Shower Scene en Kittin is High. Beste track van Calling from the Stars is trouwens het titelnummer, dat ze samen met landgenoot Gesaffelstein schreef. En laat die nou na Miss Kittin aan de beurt zijn.
Peuk
Niemand, werkelijk niemand op het festival kan een peuk zo nonchalant tussen zijn lippen balanceren als Gesaffelstein. Sinds Mike Levy (zijn echte naam) drie jaar terug tekende bij Tiga's prestigieuze Turbo-label zit de Fransman prinsheerlijk in de lift. Remixen voor Boys Noize, Crackboy en Miss Kittin, dikke optredens bij Rauw en sinds kort zelfs een plekje in de Rolodex van Kanye West, dankzij productiewerk voor diens jongste album. Ook het relletje rond Gesaffelsteins nieuwe clip Pursuit helpt natuurlijk mee. De zedenmeesters van YouTube vonden de bijbehorende clip net even te pikant en beloonden het met een blur. Gesaffelstein begint zijn set verrassend genoeg met de nieuwe Boards of Canada maar schakelt al snel vijf scherpe tandjes bij. Zijn electro is vuig en smerig en waait breed uit in de door rode lasers gedomineerde Area A-tent. Regelmatig dreigen ritmes te ontsporen, waarna de Fransman ze met Franse flair weer in het gareel brengt of domweg resoluut de schuif wegtrekt.
Zijn gig is uiterst energieke afsluiting van een prima Awakenings Festival, dat zijn dertiende aflevering bepaald niet in het water zag vallen. Het was soms modderig ja, maar vaak ook moddervet.