Le Guess Who? is geen onbekend terrein voor ze: de San Francisco psychrockers stonden in 2010 al in dB's voor een Le Guess Who presents. De leden van Wooden Shjips zijn ook niet vies van een experimentje, of van een project ernaast. Zo zagen we ze op Incubate 2011 bezig aan een tergend traag opgebouwde, twee uur durende 'multimedia-installatie'. Een project met live visuals van de Amsterdamse Wineke Gartz, dat doodleuk uitmondde in een heerlijk ronkende psych-set. Na het uitbrengen van langspeler West in dat jaar zat de groep sowieso in een bijzonder sterke live-fase. Daarna ging gitarist Erik 'Ripley' Johnson zich met zijn vriendin te buiten aan het iets meer elektronisch getinte Moon Duo, dat op plaat (Mazes!) beter uit de verf kwam dan op het podium.

Nu is de Amerikaan met de typische, aan ZZ Top herinnerende puntbaard terug met zijn Wooden Shjips-kompanen. En met weer een uitstekende langspeler dus. Het recept van het viertal: lange psychedelische jams met een dikke mep kraut dankzij die distorted gitaar en stoner (de bas, de groove), een warm doorjengelend orgel en die ultieme laidback vocalen met galm erop. Johnsons heeft de gave om zijn zang altijd even onverstoorbaar te laten klinken, het vermoeden wekkend dat een vuistslag in het gelaat of een instortend podium hem nog niet van zijn stuk zou brengen.

Back To Land is de vierde langspeler (twee verzamelaars met restmateriaal van wisselend niveau daargelaten) en welbeschouwd is er niet zoveel veranderd aan het beproefde recept. Onophoudelijk doorgaan, volharden in het repetitieve is het devies. Niet zolang als bij het New Yorkse Endless Boogie (check die Roadburn 2013-opname), niet dat de band zich enorm ontwikkelt per plaat en niet dat er zo idioot veel gebeurt in het handvol minuten dat de groove, de rauwe gitaarlicks en dat pompende orgel in je hoofd rondzoemen, maar het is wel razend effectief. Wooden Shjips laat niet los. Achtmaal pakt de band door met die niet aflatende spacegroove en je laten meevoeren is het beste en eigenlijk het enige mogelijke antwoord.

Dat klinkt eenvoudiger dan het is. Wooden Shjips voert hier niet acht keer hetzelfde trucje op. Het openings- en titelnummer begint met de typerende rauwe gitaar en droge vocalen, maar gitaar en orgel krijgen wat meer de ruimte in een song die niet eens zover van classic rock ligt. Ruins drijft nog meer op de repetitieve groove en doet alle tijd vervagen, in Ghouls gaan de handschoenen af voor een frontale psych-assault met gierende gitaar en These Shadows is weer wat bedachtzamer, bijna kabbelend opgebouwd (er circuleert een akoestische versie). In The Roses is inderdaad een schot in de bloem met up-tempo krautrock, wilde psychedelische gitaaruitstapjes en een wat voortijdig einde. Het met het betere riff-werk opgetuigde Other Stars is de meest meeslepende track en In Servants ontmoeten Doors en Stooges elkaar.

Voor deze plaat kreeg de band het grootste studiobudget ooit. Iets wat niet tot wereldschokkende verschuivingen leidt, maar wel tot een tikje meer melodie (hoe rammelend ook) en producties die ditmaal meer af klinken en minder alsof de band ze in een roes op de band slingerde. Misschien net wat behapbaarder, maar daar is Wooden Shjips bepaald niet slechter van geworden. 

Back To Land van Wooden Shjips is uit op Thrill Jockey en tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal. De band maakt op Le Guess Who? op zondag in Tivoli de Helling haar opwachting voor wat nu al een verschroeiende show belooft te worden. Wees daar.