Straight from Sydney komt Jagwar Ma, bestaande uit Jono Ma (vandaar de bandnaam), Gabriel Winterfield en later versterkt met bassist Jack Winterfield. Producer Ma is ook bekend van klussen voor Foals en over de samenwerking met vocalist Winterfield wordt al een flinke tijd belangrijk gedaan. Op basis van een stel uitstekende singles werden ze al tot messiassen van de Madchester indie dance benoemd. Dat gaat wat ver, maar zeker is dat de Australiërs dik in potten met psychedelica, sixties pop, electro, trance en exotica hebben geroerd.

Ook een zekerheidje is dat de band niet voor niets zo lang aan het debuutalbum knutselde, want dat is een beste collectie tracks met bovenstaande ingrediënten geworden. Zo, dat is zweven op The Throw, dat in januari als eerste op single verscheen. Een nummer waarin de Aussies klinken alsof ze met Primal Scream, Crystal Waters, een geflipte producer en een tribale percussieband de studio in zijn gedoken. En dat vooral heerlijk Madchester en zomers is. Check ook die 24 Hour Party People clip:

Come Save Me is nog zo'n nummer van over de vijf minuten dat ook op Primal Screams Screamadelica of de debuutplaten van Happy Mondays en Stone Roses had kunnen staan. Winterfields trage, meeslepende zang vormt de opmaat voor een track die gaandeweg een heerlijke sixties vaart krijgt, sterk percussief gedreven en verluchtigd met handgeklap, achtergrondzang door hippiedames en allerlei leipe gitaargeluidjes. Wát een opbouw. Als je na drie minuten niet als een malle met een cocktail in je hand staat te swingen, moet je serieus matigen met de antidepressiva.

Four begint veel meer als een kale technobeat en legt de aanpak van Ma goed bloot. Luister hoe hij telkens frivole techno, andere geluidjes en gekreun toevoegt terwijl de beat steady doorbeukt en de percussie steeds opzwepender wordt, dan laat hij die geluidjes weer een voor een varen en gaat over in een Elektro Guzzi-achtige groove. Waarmee je je meteen afvraagt hoe ze dit eigenlijk live gaan doen? Niet zo live als de Oostenrijkers waarschijnlijk, maar er gebeurt - niet alleen in het verloop van dit nummer - zoveel dat het vraagt om een gedegen aanpak. Openingstrack What Love herbergt een vergelijkbare opbouw, maar dan zonder rustpunt. Het is daarmee de perfecte introductie om je langzaam maar zeker, in euforische trance het album in te trekken. Did You Have To is dan weer erg Deerhunter; dromerig, met vervormde vocalen en nog meer weirde exotische geluiden.

Jagwar Ma debuteert ijzersterk en verslavend. Howlin is alsof je met een karrevracht MDMA en lovedrugs in je mik in een centrifuge zit. Even de ogen dicht doen maar en daar ga je. Het album draagt een toepasselijke titel. Jagwar Ma maakte inderdaad een plaat om te huilen, om ongegeneerd op mee te huilen welteverstaan. Terwijl je aan het raven bent uiteraard.

Howlin is uit op Marathon Artists/PIAS en tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal. De band speelt 17 augustus op Pukkelpop en [update] ... na het afzeggen van Motel Mozaique en London Calling komen ze ook naar Nederland en wel naar Lowlands.