“Ik ben ontzettend blij dat ik hier ook een LP zie, qua hoes. Ik ken de band een beetje van de muziek. Ik vind het artwork heel leuk, het heeft een heel eigen vormgeving, vooral ook de typografie. Er is ontzettend veel werk aan besteed. Wat ik er wel heel jammer aan vind is dat men het logo zo verdoezeld heeft. Ik zag een keer een advertentie waarbij heel goed te zien was dat het logo een soort maskerachtig ding was, dat het midden houdt tussen een dierenkop en iets anders. Het is samengesteld door typografie, heel mooi gedaan, heel helder. Als je dat op een cd zet ben je meteen herkenbaar. Nu hebben ze er een soort scruffy muffy-ruigheid aan de linkerkant overheen gelegd waardoor het niet meer helder is. Het is haast één grote grafische zoekplaat geworden. Ik vind de muziek iets te tuttig ten opzichte van het ontwerp. Dat is een kwestie van smaak. Het artwork is een georkestreerde chaos, terwijl de muziek niet uit de bocht vliegt. Degene die in het artwork gedaan heeft, Alex, zou meer zeggenschap moeten krijgen in de band.”

“Bombay Showcake? Niet Bombay Pig? Oh Bombay Show Pig! Die ken ik alleen van naam. Ik vind het artwork van het vinyl heel moeilijk. Ik hou totaal niet van dit soort vormgeving. Ik hou wel van collagetechnieken, hier zijn dat illustraties met fotografie. Het ziet er in dit geval heel plat uit, er zit geen diepte in. De ene vorm beconcurreert de andere vorm. Ik zie een rotspartij, een stuk slang, een getatoeërde muppet,en ogen, een spin, een soort huisje met een arm...alles heeft een zelfde soort grootte. Er zit heel weinig hiërarchie in de illustratie. Op de achterkant is dat een stuk beter. Ik vind ook de achterkant meer een voorkant dan de voorzijde. Dat komt omdat die Chinees met die buil op z’n hoofd aantrekt. Nu snap ik ook meer de relatie van de foto van de slang en de geïllustreerde slang. De achterzijde komt spannender over. Als we de vinylhoes open slaan, vind ik het een stijlbreuk met wat er aan de buiten- en binnenzijde aan de hand is. Dan verwacht ik iets meer. Dat kan zijn omdat men niet door is gegaan met dezelfde techniek. Dit vind ik twee werelden. Qua typografie, dus hoe titels afgedrukt zijn, vind ik het ook heel erg klinisch. Dat past niet bij de rest van het artwork. Maar de grootste schok is de binnenhoes. Hoe is het mogelijk dat je toch een bepaald soort eigenzinnigheid hebt qua hoesontwerp, en dat je dan de hoes eruit trekt en je dan een space-plaatje geript van het internet krijgt?! Daar snap ik niets van. Wat wel weer heel mooi is, is het gekleurde vinyl. Daar ben ik altijd gek op. Oh jee, er valt een schilfertje van het vinyl af. Als dat maar geen half nummer is. Het vinyl en de hoes passen goed bij elkaar, maar het zit nu eenmaal in die verschrikkelijke binnenhoes. Sorry, Showpig!” 

“Ik vind de voorkant en de achterkant heel erg leuk, erg eigen. Het label in de binnenzijde is een beetje saai. Dit is nou een bandje dat ik heel explosief vind, ook live. Daar past zo’n hoes goed bij, ook het binnenhoesje, maar dan krijg je zo’n gewassen binnenkant die ook James Last zou gebruikt kunnen worden. Nou denk je natuurlijk ‘wie de fuck is James Last’... Dat is een Duitser die vroeger een bigband had. Dat is een minpuntje, maar je kunt niet alles hebben. Oh hee, die kleine zwarte dingetjes zijn mieren! Ik dacht dat het vogels waren. Dat vind ik helemaal geweldig. Als je dan goed doorkijkt zijn het dus mieren. Heel leuk, kanshebber!"

“Wat ik hier meteen leuk aan vind is dat er een vouwvel bij zit met teksten. Heel goed dat ‘ie heeft gedacht aan iets meer dan een foto. Onder de cd staat ‘ik wil jou bedanken’, dat is toch leuk! Er zit wel humor in, en je ziet dat hij zichzelf ook wel in de maling wil nemen. Dat vind ik goed, dit soort plaatjes. Dat het niet te serieus is. Het artwork is gedaan door...studio Pluriform. Dat is dan weer niet zo’n goeie naam.”

“Die doet altijd een beetje hetzelfde qua muziek, maar dat kan aan mij liggen. Altijd onderkoeld, en dan een lekker refreintje erop. Dan denk ik: jongen, spat eens uit je lichaam! De vormgeving vind ik wel een beetje achterblijven bij de muziek qua gekkigheid. Hij is zelf wel een beetje gek, toch? Hij heeft wel humor. Waar woont ’ie? In een duur huis in Amsterdam Zuid? Zo ziet de hoes eruit. Een beetje PC Hoofdstraat-achtig. En Chanel, en Anaïs Anaïs, met van die verstraalde beelden van meisjes. Hij maakt echt van die meezingertjes. Ik heb nu een paar liedjes gehoord, en het is vrij intiem. Het knalt er niet uit, dat vind ik raar in combinatie van de slicke manier van fotograferen en typografiebehandeling. De ironie straalt er niet vanaf. Het lijkt wel alsof hij dit echt meent. Dus ik krijg meteen de associatie dat hij in de PC Hoofdstraat woont. Ik snap die relatie tussen vormgeving en muziek niet.” 

“Ah, de spinman. Ik ben niet zo’n fan, maar muzikaal gezien vind ik het heel eigen. Het is een zeer verzorgd boekje met het artwork en teksten. Heel eigen – dat is een must. Het eigen van Spinvis vind ik leuker dan het eigen van Jungle By Night. Waarom? Dat is smaak. Dit sluit meer aan bij z’n muziek, het is haast literair vormgegeven met kleine krabbeltjes en tekeningetjes. Heel verzorgd maar ook een bepaald soort gekheid erin. Dat mis ik dan wel iets meer bij die Showpig. Het knalt er niet vanaf maar het is goed gedaan. Er zit nog een flyertje bij van Ferry en zijn bende, dat je lid kunt worden van de club. Dat zit voor het boekje aan de binnenkant, dat zou ik nooit doen. Altijd instrueren dat zoiets van latere zorg is. Er zit ook een foto van een stukje haar, maar het was leuker geweest als het echt was geweest. En dat kan makkelijk, want hij heeft een kop vol met haar, die gast. Dus dat is echt krenterigheid van de bovenste plank. Echt haar, dan had ik gedacht: wauw! Dat moet je ook meenemen in het vormgeven. Vormgeven is ook met rare ideeën naar buiten komen.” 

“Een tien voor het logo. Dat is echt een geweldig logo, gewoon omdat je het totaal niet kunt lezen. Ik moet het weer zeggen: een eigen manier van vormgeven. Het is ook heel brutaal in deze tijd omdat men geen tijd heeft om de beelden in zich op te nemen en je het toch goed moet kunnen lezen. Het is heel erg herkenbaar ondanks dat je het niet kunt lezen: dat is knap. Maar als je het hoesje dan open slaat, krijg je zo’n afstandelijke vormgeving. De typografie op laatste binnenblad van de cd suggereert dat er iemand is doodgegaan. Dat is een slippertje, daar moet je mee oppassen. Even kijken of Kraantje er nog wat teksten in heeft geflikkerd – nee. Ook een gemiste kans. Het logo knalt er ook op de rug van het hoesje goed uit." 

“Het binnenwerk, dus het boekje, is met die typografie met teksten en nummers die in een bepaalde vorm zijn gezet echt geweldig gedaan. Ik pleit er haast nooit voor om een foto van de band of act op voorkant te zetten. Ik vind het altijd wel leuk als er iets meer aan de hand is dan dat alleen. Maar bij Blaudzun had ik z’n kop er groter op gezet. Ook met die portretjes en die turquoise kleur op de muur had ik het als hoes al geweldig gevonden, omdat hij zo’n markant hoofd daarvoor heeft. Verder is het keurig artwork, daar kan je geen buil aan vallen. Dat vind ik ook belangrijk, dat je er een buil aan kunt vallen. De voorkant en het binnenwerk zijn verzorgd, maar dan is met de tray, dus het papiertje dat eronder zit, niets gedaan. Dat komt goedkoop over, dat is jammer. Het heeft niets met geld te maken, want het is gewoon bedrukt. Het plastic hoesje, de jewel box, dat kan vandaag de dag niet meer. V2 krijgt een strafpunt omdat ze Blaudzun ertoe hebben gedwongen het album uit te brengen in een jewelbox en dat er geen geld was voor een digipack zoals Jungle By Night.” 

“Hee wat is dit! De eerste glimmende hoes! Dat vind ik ook wel een beetje goedkoop. Leuk, dat bos. De vormgever heeft geprobeerd beeld en typografie één te laten worden. Het is wel moeilijk om het cd-tje eruit te krijgen. Die grote baan zwart boven en onder heeft een verhouding van 9:16, dus die doet filmisch aan. Het label op de cd zelf heeft doorgezaagde boomstammetjes, daar is over nagedacht. Maar het is niet zo goed uitgevoerd. Wat ik een beetje jammer vind is dat de hoes met al die bomen heel erg natuur uitstraalt, maar dat het qua uitvoering totaal geen duurzaam karakter heeft. Als het een matte uitvoering had gehad, zoals negen van de elf hoezen die hier liggen, dan had het een betere uitstraling gekregen, en had het iets meer met hout te maken gehad. Die sticker erop ziet er vies uit. Sorry Bart, we halen je sticker eraf.”