Je zou bijna denken dat dit conceptalbum een uit de hand gelopen project is zodra je leest dat elk nummer wel twaalf tot vijftien blazers telt. En dan spreken we niet over zomaar wat muzikanten. Zo hebben de blazerssecties van afroband Antibalas en funkgroep The Dap-Kings een bijdrage geleverd aan het nummer The One Who Broke Your Heart en zijn er overal in New York begaafde muzikanten uit de meest verschillende locaties geplukt. Broadway, de jazz scene, televisieshows. Een grote diversiteit, die zich uitbetaalt op het album.

Grootser dan groots
Is het album dan een uit de hand gelopen project? Aan de ene kant: ja. David Byrne en St. Vincent waren, na eerdere samenwerkingen voor het goede doel (Dark Was The Night, opgezet door The National) en Byrne’s Here Love Lies (2010), gevraagd voor een project in Manhattan door boekenwinkel Housing Works. Ze kozen voor blaasinstrumenten omdat ze weinig ruimte innamen. Aan de andere kant ademt dit album perfectionisme en doordachtheid uit, waardoor je nooit het idee krijgt dat ze het proces uit hun handen hebben laten glippen of onvoorzien hebben opgeblazen. De stampvolle, maar nooit overweldigend chaotische producties van Byrne, gecombineerd met Clarks progressieve artpop vormen een vloeiend geheel. Nergens is er sprake van botsende of tegen elkaar afstekende ideeën, wat de indruk wekt dat de twee muzikanten een symbiotische entiteit vormden gedurende het opnameproces. Mede omdat Love This Giant resultaat is van een paar jaar durende intensieve samenwerking raakten de twee goed op elkaar ingespeeld. Byrne’s hoorbare liefde voor Braziliaanse bossanova en Afrikaanse muziek biedt ondergrond voor St. Vincents melancholische vocalen. Ook de diepe beats die onder andere gebruikt zijn op haar single Cruel zijn terug te horen in de productie. 

Beauty & The Beast
Opvallend is dat deze geknipte match tegengesproken wordt door de albumcover. Een knappe vrouw als Clark staat op de cover afgebeeld alsof ze op een moersleutel kauwt. Byrne daarentegen ziet er uit alsof hij met een foto van George Clooney plaats heeft genomen in de stoel van de beste plastische chirurg in New York. Het idee voor de albumcover ontstond als grap om elkaars leeftijdsverschillen aan te duiden, maar kan ook gezien worden als een impressie die aanduidt dat het duo elkaar bij elk proces aanvult, maar ook verandert. Zo zingt Clark The Forest Awakes in. Het enige nummer dat in zijn geheel door Byrne is geschreven. De tekst van Lazarus, gebaseerd op een Bijbels figuur, werd door Byrne geschreven toen Clark religieuze associaties bij de muziek kreeg.

Blaasinstrumenten
Het gebruik van hoorns en blaasinstrumenten is al vaker toegepast bij een succesvolle popformule. Denk bijvoorbeeld eens aan Sufjan Stevens’ klassieker Illinois (2005). Love This Giant staat bol van de frisse insteken, creatieve toepassingen en bepalende details die de plaat tot iets unieks maken. Albumopener en single Words begint bijvoorbeeld met een luchtige brassband-sound. Al snel evolueert het nummer naar een druk samenspel van blaasinstrumenten en diepe bas. Weekend In The Dust wordt gedragen door authentieke hiphop-beats en telt blaaspartijen die voorbij schieten als toeterende auto’s. Enkele blazers verven de achtergrond dicht met aanhoudende drones, een sussende ambienttechniek die Byrne vast en zeker heeft doorontwikkeld dankzij zijn samenwerkingen met Brian Eno. Als er iemand is om met zoveel onconventionele concepten uiteindelijk toch een popalbum uit te brengen, dan is het David Byrne wel. Zoals de prettig gestoorde chaos op Talking Heads’ Remain in Light en Fear of Music niet alleen luisterbaar, maar ook verslavend catchy bleef, zo heeft Love This Giant dezelfde behandeling ondergaan. Samen met Clarks frisse ideeën en elegante vocalen is er een eigenzinnige formule ontstaan die de liefhebber van (art)pop, bossanova, brass, maar wellicht ook klassiek zal prikkelen.

Love This Giant heeft zijn officiële release gevonden op 11 september via het 4AD label en Byrne’s Todo Mundo en staat momenteel op de Luisterpaal.