CONCERT
Chromatics, London Calling, Paradiso Amsterdam, Grote Zaal, 3 november 2012

MUZIEK
Retro disco met soul, Italo en elektronica uit Portland, Oregon. Op het derde album Night Drive (2007) verruilden de Amerikanen hun punk-esthetiek voor meer gepolijste dance-pop. Een plek voor Tick Off The Clock op de soundtrack van de film Drive deed vorig jaar wonderen - de muziek is sowieso van hoog filmisch niveau - en met het vierde studio-album Kill For Love gaat Chromatics verder op de ingeslagen weg.

PLUS
Chromatics opent live traditioneel met de soundtracksingle, maar dan in de beschaafde versie van onder de 5 minuten. Vervolgens gaan we met Lady en Kill For Love naar de hoogtepunten van het recente album. In Back From The Grave treedt zangeres Ruth Radelet fijntjes op de voorgrond. Ze heeft een hees timbre, zingt zalvend alsof ze een verdrietig kind sust. Radelet oogt afstandelijk en verveeld, maar als ze bijna fluisterzingt 'I'd kill for love' ben je toch geneigd die uitspraak uiterst serieus te nemen. De band legt op toetsen, drumpad en drums een opzwepende ritmische basis neer, gooit er meer beats onder, lichte synths dwarrelen er overheen en de stem gaat er als een dominante saus over. Gitarist/toetsenist Adam Miller dient om de sfeer verder in te kleuren.

MIN
Ja dit kan je ook als laffe disco, als een gemakzuchtige retro-oefening afdoen, maar dan ga je voorbij aan de uitgekiende sound en songs. Dat is geen toeval. Voor de afwisseling zingt Miller, tevens het enige oorspronkelijke bandlid, het nummer This Streets Will Never Look The Same. Geen misser maar wel een mindere track, zeker vocaal. Na die geweldige anderhalf uur durende set van The Walkmen hadden we hier ook wel meer van gelust, toch spelen ze in 40 minuten maar één nummer minder dan gisteren op Pitchfork Music Festival in Parijs.

CONCLUSIE
Bijzonder om te zien hoe een band zo onderkoeld musiceert, met ingehouden passie haast en toch zo'n euforie teweegbrengt. De sfeer is aan de ene kant onderkoeld, dromerig, melancholisch, loom en filmisch, maar tegelijk is het ritmisch zo opzwepend dat het onnatuurlijk voelt om niet te bewegen. Dansen dus en dat is wat Paradiso doet, met enige gepaste terughoudendheid. Muziek voor zondag op de bank én zeker ook voor in de clubs.

Bands en covers; dat pakt toch negen van de tien keer niet geheel geslaagd uit. Covers die minstens zo goed werken als het origineel zijn nog zeldzamer. Toch levert Chromatics niet één maar drie knappe bewerkingen af. Bruce Springsteens I'm On Fire spelen ze niet (meer) live, maar ze sluiten de set af met twee covers: eerst Kate Bush's Running Up That Hill en de finale is voor de mooie albumopener Into The Black (Neil Youngs Hey Hey My My). Eindigen met twee covers zou je normaal toch als zwaktebod zien, maar vanavond vormen ze het dubbele hoogtepunt, de sublimatie van de onderkoelde euforie.

CIJFER
8,5