MUZIEK
Vier schoolvrienden uit Dublin, die al zes jaar samen pop/rock-muziek spelen, eerst onder de naam 21 Demands. Frontman is de blond geverfde zanger Stephen Garrigan, die zijn zwarte spijkerbroek op half zeven heeft hangen. Hij is echter gezegend met een hoog stemgeluid, dat in de uithalen doet denken aan dat van Chris Martin van Coldplay. Vul in Snow Patrol/Coldplay/The Script en je weet dat je een radiohit in handen hebt. 

PLUS
"Wat leuk dat jullie er zijn, dit is ons eerste optreden op het vasteland van Europa en voor de mensen die wat later naar boven zijn gekomen: onze bandnaam spel je  als K-O-D-A-L-I-N-E." Charmant. Lief. En dan tot drie keer toe de bandnaam spellen. Maar intussen de aandacht vasthouden met songs met een kop en een staart: Perfect World, Pray en Lose Your Mind van hun eerste EP zijn zeker niet onaardig. Al zijn ze niet zo memorabel als All I Want, waar de passie vanaf druipt.

MIN
Kodaline wil graag een gevarieerde set spelen. Een nummer met psychedelische uithalen als opener, een nummer met een mandoline a la Mumford & Sons, een nummer met toetsen, ga zo maar door. Hun kracht ligt echter vooral in de ballads, waar de samenzang en de hoge uithalen het best tot hun recht komen. Nog meer spelen, en dan komen ze daar zelf ook achter.

CONCLUSIE
Voelt dit nu als het memorabele eerste Nederlandse optreden van een toekomstig wereldact? Nee. De vibe destijds bij pakweg Franz Ferdinand, toen ze nog in de bovenzaal speelden, was beslist beter. Is dit dan een te vergeten optreden van een one hit wonder? Nee, dat ook niet. Er zit genoeg potentieel in de rest van de set om de aandacht vast te houden, maar All I Want is wel het snoepje. Het ligt ergens in het midden, waarbij de sympatheke podiumpresentatie de balans in hun voordeel doet uitslaan. Wel moeten ze nog een paar klappers schrijven om komende zomer echt op Pinkpop te kunnen staan.

CIJFER:
7