CONCERT
Temples, London Calling, Paradiso Amsterdam, kleine zaal, 2 november 2012

MUZIEK
Compacte sixties psychrock, geleid door een reincarnatie van Marc Bolan in een glittertrui. Niet het vage jam- en galmwerk waar Tame Impala momenteel mee scoort, maar het betere liedjeswerk met een vernuftige sound. De effectjes zijn subtiel en precies. Hun geluid refereert aan de tijd dat The Beatles kleurige pakken gingen dragen en The Byrds de wereld veroverden met lui hangende gordijntjes langs hun slapen. Gretsch gitaar, Vox-versterker, alles erop en eraan.

PLUS
Het meisje op de eerste rij vindt Temples zoooo sexy. Haar vriendje - achter haar - gaat dat vanavond inkoppen. Let op: dit is geen pastiche. Zoals Wolfmother ook niet ouderwets aanvoelt. Natuurlijk knipogen die jongens zich helemaal tureluurs, maar hier is niks verleden aan. Dit is hier en nu. Dit is een band waardoor je weer van gitaarsolo's gaat houden. Oh, denk even aan Pablo van DeWolff, ons Limburgse sixties geweten. Als hij speelt zie je hem noten knijpen, uitsloven. Deze jongen speelt achteloos, maar echt wat zinnigs. En die drummer maar gedoseerd doorspelen. Hij bedient ook de nodige loopjes en samples, al is in het donker lastig te zien wat hij nu precies doet. Zes liedjes, zes goed.

MIN
Vooruit, het rustige nummer - Keep In The Dark - blijft wat achter, al is het in de flow van de set zeer welkom.

CONCLUSIE
Hiervoor ga je naar London Calling, om een band in zo'n vroeg stadium te kunnen spotten. Nu hopen dat ze deze kwaliteit vast kunnen houden op weg naar een volwaardig concert.

CIJFER:
8