Company is het tweede soloalbum van Andy Burrows, die in 2008 al The Colour Of My Dreams uitbracht. Burrows is er overduidelijk niet aan gewend alle aandacht te krijgen en hoe ermee om te gaan. Gedurende het hele interview verontschuldigt Burrows zich meerdere malen voor zijn ‘ramblings’. Halverwege het gesprek zegt hij: “Ik ben me er trouwens ontzettend van bewust hoe raar het is om de hele tijd over mezelf te moeten praten en ik voel me er niet helemaal op m’n gemak door.” Om meteen erna, heel Brits, gehaast zijn excuses aan te bieden: “Sorry.” Ook maakt hij zijn zinnen niet af. “Ik hoop niet dat je denkt dat...Ik zou niet willen dat je denkt dat...Sorry, wat was je vraag?”

Onzeker, maar eerlijk
Burrows’ onzekerheden zijn aandoenlijk, en eigenlijk niet nodig. Met Company heeft hij een mooi album gemaakt dat warmte ademt. “Het voelt alsof dit het meest eerlijke album is dat ik tot nu toe gemaakt heb, waamee ik mijn ziel blootleg. Voor mijn gevoel was mijn vorige album wat meer geconstrueerd. Dat maakte ik vlak nadat ik stopte bij Razorlight, ik had het gevoel dat ik moest bewijzen dat ik ook in mijn eentje liedjes kon schrijven. Het Smith & Burrows album was heel natuurlijk en leuk om te maken, en dit album komt weer voort uit dat project.”

'Mijn liedjes komen voort uit mijn dromen'
Een andere karaktertrek van Burrows, zijn voorliefde voor nadenken, heeft zijn weg naar Company gevonden. “Dit album is heel reflectief. De meeste nummers komen voort uit mijn dromen. Dromen ziften door al je verschillende relaties en emoties en ik denk dat dat de kern van dit album is. Sommige mensen schrijven over iets dat ze gezien hebben, mijn nummers zijn meer geworteld in mijn fantasie en komen uit mijn echte dromen of mijn dagdromen. Hoewel het misschien wat beschamend kan overkomen, voelt dit album heel eerlijk. Het voelt als een album dat niet geforceerd is.”

'Ik ben ook een over de top melodramatische idioot'
Sommigen zouden het misschien melodramatisch noemen, of vinden Burrows er zelfs een kwijlebal om, maar Burrows omschrijft zichzelf ook gewoon als een “over de top melodramatische idioot”. “Er zit een heleboel droevigheid in dit album. Ik ben dan ook vrij droevig. Maar ik ben wel een blije jongen, hoor. Ik ben wel optimistisch, geen doemdenker. Ik geniet van het leven en ik hou van lol. Ik weet niet of dat een depressief trekje is, dat je het ene moment heel gelukkig bent en het volgende...weet je wel.” Daar is een term voor, hè. Burrows: “Manisch depressief? Ha, ja, maar ik ben wel vrij stabiel. Ik heb zelden dat mensen die me kennen de volgende dag zeggen: je ging gisteren helemaal door het lint ofzo, maar ik ben wel überemotioneel. Ik weet eigenlijk niet waarom ik je dit allemaal vertel, sorry.”

Ik stopte met Razorlight vanwege de drank
Zo eerlijk als Burrows op zijn album is, zo eerlijk is hij tijdens het interview. Ook over zijn tijd bij Razorlight. Als het geheugen aan bod komt zegt hij: “Ik heb een heel raar geheugen. Lange termijn-gebeurtenissen kan ik me wel herinneren, zoals iets uit 2006 met mijn zus, maar korte termijn-dingen niet. Dat zal wel met de drank te maken hebben. I’m quite a boozy bloke. Ik wou dat ik niet zo was. Niet dat het uit de hand loopt ofzo, maar ik hou wel enorm van de kroeg. Vijf jaar stevig drinken in Razorlight doet dat met je. Daarom ben ik ook gestopt. Ik was bang dat als ik niet zou stoppen ik mezelf vroeg het graf in zou drinken. Het was een hele lastige band om deel uit van te maken.”

Andy Burrows - Company kwam op 19 oktober uit bij [PIAS].