Alle uit Los Angeles afkomstige bandleden van Allah-Las werkten vroeger in de fameuze platenzaak Amoeba in Hollywood. Ze besloten de gedeelde liefde voor vinyl en de gedeelde afkeur van de hedendaagse muziek om te zetten in een band die geen digitale effecten en synthesizergeluiden gebruikte, maar wel groovy en dansbaar zou worden. Om het album die authentieke krakerige sound mee te geven, nam de band op in een studio die vol stond met oude analoge meuk. Dat is gelukt, het kraakt en het swingt net zo als al die bands uit die tijd (The Stones, The Byrds, etcetera).

De meeste nummers krijgen inderdaad een vrolijk gitaarriedeltje mee, maar schijn bedriegt. Als je goed naar de teksten luistert is het niet bepaald gezellig. Het venijn druipt er in het tweede nummer Don’t You Forget It vanaf en toont een sterk staaltje haatdragendheid. Zodra de eerste teksten gezongen zijn, weet je dat hier iets goed mis is: ‘I think I found a girl I can relate to / I think she just might replace you’. Oef. Dat zijn rake woorden. De relatie wordt in het verloop van het lied aan gort gesneden. ‘You’ll never find another man like me’, daar komt de aap uit de mouw. Alle relaties van de band sneuvelden tijdens het opnameproces, vandaar die nare ondertoon dat bijna elk nummer draagt. Onder de zoete rammelmelodieën gaan pijnlijke verhalen schuil. Vis A-Vis verhaalt op droevige wijze met een herhalend gitaarlijntje een verbroken vriendschap. Zo simpel en herkenbaar, je gaat er bijna je zakdoek van pakken:

‘Remember when we were the best of friends and you thought that we’d always be together / but things have changed and some things can’t be undone / […] and now that what we had is gone I want it back when I see that photograph’

De twee instrumentale nummers die het album sieren zijn twee werelden apart. Sacred Sands deint zo op de tweede minuut ineens weg op de klassieke instrumentale surfsound die Dick Dale in de sixties groot maakte. Ela Navega lijkt daarentegen in de verste verte niet op surfmuziek, dit is de betere liftmuzak of een zeer prettig deuntje waar je bij kunt wegdromen als je weer in de wacht hangt bij een of andere telecomprovider. Na tweeënhalve minuut wegswayen op de buitelende riffs, wordt de bongotrommel uit de kast getrokken en krijgt het exotische gevoel dat dit beetje bossa nova oproept de overhand. Let ook op het geluid van rollende golven waarmee het nummer afloopt, dat zit er gezien de ontstaansplek van de band natuurlijk niet voor niets in. Je waant je zo in een Hawaiiaans rokje hoelaënd op het strand met een Tequila Sunrise-cocktail in de hand. Allah-Las neemt je binnen vier minuten mee naar een totaal andere wereld.

Doordat bijna alle nummers in ogenschijnlijk hetzelfde ritme zitten (wat niet zo is), lijkt elk liedje moeiteloos over in het andere te gaan. Ook een constante waarde zijn de hooks die je direct een nummer intrekken, zoals single Tell Me (What’s On Your Mind) en Vis A-Vis. Het het laatste nummer van de plaat werkt met een basloopje dat werkt als een soort trapje waarmee je het nummer binnen springt: ‘It’s been a long long ride, I don’t know where I’ll sleep tonight.’ En dan schudt een snufje ondeugendheid ons wakker: ‘Oh, under the stars or maybe in your bed tonight’. Toch wat optimisme aan het eind, gelukkig.

Allah-Las – Allah-Las kwam 29 oktober uit bij V2 Records en is nu tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal. De band treedt op in Utrecht tijdens het Le Guess Who? festival (29 november t/m 1 december) en speelt 4 december in Paradiso (Amsterdam), 7 in Vera (Groningen), 8 december in De Onderbroek (Nijmegen).