CONCERT
Sharon Jones & The Dap-Kings, Pinkpop Converse Stage, zondag 27 mei 2012

MUZIEK
Het verhaal van Sharon Jones is prachtig. De kleine Amerikaanse met de grote strot is al 56. Al sinds haar jonge jaren probeert de funky souldiva door te breken, maar ze slijt vele jaren als gevangenisbewaker. In plaats van een mid-life crisis beleeft Jones op middelbare leeftijd haar doorbraak als achtergrondzangeres op Lee Fields opnames. Via het obscure maar legendarische Desco Records ontstond Daptone Records waar Sharon Jones haar eerste full length album uitbracht met huisband The Dap-Kings (ontstaan uit de Soul Providers en de Mighty Imperials). Inmiddels is de droomsamenwerking vijf albums verder. Albums die door oude opnametechnieken en puristische benadering mede aan de basis stonden voor de soul- en funkrevival van de afgelopen jaren. Maar het is niet enkel retromania wat aan Jones en haar koningsband kleeft, bij vlagen schijnen moderne r&b- en nu-soulinvloeden door de muziek heen. Ze eindigt haar set zelfs met een mopje afrobeat.

PLUS
Maar laat je niet inpalmen door het mooie verhaal. Ook zonder enige basiskennis geeft Miss Jones vandaag een meer dan geweldig optreden waarmee ze Pinkpop volledig voor zich wint. Haar tienkoppige band warmt - zoals dat gaat bij funkbands - het publiek op, waarna de kleine Jones in discobaloutfit met roze franje het podium op springt. Vanaf minuut één heeft ze alle aandacht en gooit ze werkelijk alles in de strijd. Elk woord dat ze zingt, voelt ze. Dat zie je aan haar blik, de intonaties en aan de improvisaties. Wanneer bijvoorbeeld haar oortje uitvalt en dit door een technicus wordt vervangen scat ze wat over modern technology om vervolgens weer net zo makkelijk over te gaan in een verhaal over haar Afrikaanse roots. Het is makkelijk om te zeggen dat dit is wat dit blanke publiek wil zien van een soulsister: ongegeneerd de clown uithangen met wilde dansbewegingen en 'clichéteksten' over mannen, geld en strijd. In de praktijk geeft Sharon Jones een prachtige ode aan vervlogen tijden zonder dat we naar een herhaaloefening kijken. Zo blijkt wel wanneer ze het nummer 'Longer en Stronger' inleidt. Ze vertelt hoe ze twee maanden geleden haar moeder heeft begraven. 'Toen ik twintig was, zeiden ze dat ik niet de looks had om een ster te worden; dat ik te zwart was, te dik, te kort. Ik ben nu 56 en mijn moeder zei me onlangs nog: 'Laat niemand zeggen dat je geen mooie zwarte vrouw bent.' Sharon Jones heeft het alsnog gemaakt en in plaats van een blasé artiest, over haar hoogtepunt heen, kijken we naar een dankbare vrouw die de tijd van haar leven beleeft en dat deelt met een uitzinnig publiek. Je oogst wat je zaait.

MIN
Een voorstelrondje van tien minuten is misschien wel erg lang als er constant dezelfde roffel onder ligt.

CONCLUSIE
Sharon Jones is een verademing. De gemeende overgave die nodig is om met energie en losse heupen de rest van de avond in te gaan. Jan Smeets steekt halverwege de set zijn hoofd om het hoekje van het podium en knikt tevreden. Dat hij de komende jaren maar oog mag blijven houden voor hen die dit festival tot een feestje maken.

CIJFER
8