CONCERT
Bombay Bicycle Club, Pinkpop Converse Stage, zondag 27 mei 2012
MUZIEK
Begin twintig zijn de vier leden van Bombay Bicycle Club. Sinds 2009 brachten de Londenaren elk jaar een plaat uit, die van dit jaar moet nog komen. De band begon als bombastische indierockband met de typische, breekbare folkstem van voorman Jack Steadman. De rock werd overboord gegooid voor het minder geslaagde akoestische folkalbum Flaws. Met het derde album A Different Kind of Fix gooiden ze wat waterige elektronica en aanstekelijke eighties pop in de mix. Producer Ben Allen (Animal Collective) haalde het beste in de band naar boven en spontaan werden ook de optredens van een hoger niveau, want daar schortte het in de begindagen nogal aan. Welke kant zou de band nu op gaan? Volgens de aankondiging van Giel Beelen verschijnt in juli een nieuw album van de band, maar tijdens de set vertelt Steadman dat hij al twee weken in Nederland is. 'We zaten in een huisje op het platteland waar ik nieuwe nummers aan het schrijven ben.' We zullen dus nog wel even geduld moeten hebben voor er een nieuwe plaat is, de band speelt vandaag niks nieuws.
PLUS
Bombay Bicycle Club slaat op plaat de brug tussen Lowlandsbandjes en Pinkpop-pop. Vandaag slaagt de band erin dat in het begin en tegen het einde van de set te doen. Vorig jaar op Lowlands was het de matige folkplaat Flaws die voor inkakkers zorgde. Van die plaat spelen de heren vandaag alleen het nummer 'Ivy and Gold', dat bij gebrek aan een Flogging Molly-achtige band zorgt voor de nodige inhaakfolk. Het slot met oude liedjes krijgt de tent voorzichtig in beweging.
Pinkpop 2012: het lukt Bombay Bicycle Club weer niet
Britten houden de aandacht niet vast
Halverwege het optreden valt een meisje vooraan flauw. Het kan niet door de opwinding of vervoering zijn geweest, want Bombay Bicycle Club is op dat moment aan een zeer saai deel van de set bezig. Hitte wil er ook maar niet ontstaan in de tent. En dat terwijl ze nog wel zo lekker begonnen.
MIN
Is de band nou te moeilijk of simpelweg te saai? Het kabbelt maar en het veert maar een enkele keer op. De sfeervolle openingstracks zijn sonisch prachtig, maar geen echte hoogtepunten. Het oude rammelrockliedje 'Open House' en de laatste drie nummers - waarvan twee van het debuutalbum - zijn de enige momenten van dat er wat energie van het podium komt. Is het dan emotioneel en verzorgd? Nee, Steadman is geen voorman. Hij heeft de gesjeesde look en houding van Rik Mayall - Rick uit The Young Ones - en lijkt constant met een soort tongue-in-cheek humor naar het publiek te kijken. De extra zangeres, die aan het einde ook even naar voren mag, is zo lief dat het pijn doet terwijl de band juist pit nodig heeft.
CONCLUSIE
Bombay Bicycle Club is geen festivalband, geen spetterende liveband en echt veel airplay krijgen ze ook niet. Toch staan er op twee van hun albums goede liedjes. Gaan ze met hun vierde in de vergetelheid raken of zijn er genoeg fans die meegroeien? Op basis van dit optreden zijn er nauwelijks nieuwe zieltjes gewonnen. Het kabbelt en het deint, maar het blijft niet echt hangen. Al klinkt het bij vlagen wel mooi.
CIJFER
6,5