CONCERT
The Hives, Pinkpop 3FM Stage, maandag 28 mei 2012

MUZIEK
Zweedse garage rock-‘n-roll. In het begin nog heel absurdistisch en grillig, na een Amerikaanse doorbraak steeds meer richting popmuziek met een rock-‘n-rollswing.

PLUS
Het eerste nummer op de nieuwe Hivesplaat is echt het domste dat ze ooit hebben gemaakt. De tekst gaat als volgt: ‘Come on x34’ punt. Nee, echt. Maar nu zijn The Hives ook een van de weinige bands die daar prima mee weg kunnen komen. Sterker, het is een te gekke opener van deze sterke setlist vol oud en nieuw. Alleen van debuutplaat Barely Legal uit 1997 wordt niets gespeeld. Voorman Howlin' Pelle Almqvist lijkt in de tussenliggende vijftien jaar nauwelijks ouder te zijn geworden. Hij springt, trapt, gooit en smijt en is nog steeds zo sjiek-arrogant als altijd. Zijn broertje Niklas Almqvist is die andere ster van de band. Hij maakt de meeste meters van alle bandleden en zorgt voor de dynamiek en timing. Het spel tussen hem en lijvige gitarist Mikael Karlsson is in de afgelopen jaren zo enorm knap geworden. Ze kunnen dezelfde partij spelen en akkoorden afwisselen, zonder een blik te kruisen. Ondertussen lult Pelle nog wat met het publiek. De helft van zijn woorden komt aan, dat is honderd procent meer dan voorheen. Met 'Hate To Say I Told You So', de nieuwe single' Go Right Ahead' en slottrack 'Tick Tick Boom' zorgen The Hives voor een sterk einde.

MIN
De nieuwe nummers 'Wait a Minute' en 'Patrolling Days' zijn niet zo sterk, de drie anderen wel overigens. Van de rammelige garagesound is anno nu niet veel meer over, The Hives zijn een wat nettere rockband geworden. De energie moet komen van de helft van de band, de rest staat er maar sullig bij. Een in ninjaoutfit gestoken roadie moet de oplossing zijn voor het gebrek aan een percussionist en is tegelijkertijd verantwoordelijk voor de microfoonsnoeren die constant in monitors en standaards blijven hangen. Het is een leuk bedoelde oplossing, maar zorgt voor veel onrust op het podium.

CONCLUSIE
Is het flauw om te zeggen dat Pelle vroegâh die opgegooide hoed gewoon had gevangen? Nee, sterker, dat hij hem op zijn hoofd had gevangen? Is het flauw om het exemplarisch voor The Hives anno 2012 te noemen? Een beetje wel hè. Maar feit is dat de hoogtijdagen definitief achter ze liggen. Wat we ervoor terug krijgen zijn nog steeds gretige en energieke gedistingeerde heren, ditmaal in smokings met hoeden in plaats van strakgesneden showpakken. Die nieuwe plaat is best aardig en de oude nummers worden echt niet heel anders gespeeld als tien jaar geleden, maar The Hives beginnen wel wat degelijk te worden. Is het dan een revelatie voor nieuwe generaties? Lastig, wie branie wil zien zal toch eerder meeschreeuwen met leeftijdsgenoten in plaats van een band met mannen die na afloop luiers moeten verschonen. Maar de jonge rock-‘n-rollband die zoveel zulke goede liedjes schrijft, moet nog opstaan. Dus tot die tijd brullen we gewoon HATE TO SAY I TOLD YOU SO!!!

CIJFER
7