CONCERT
Jonathan Jeremiah, Pinkpop Converse Stage, maandag 28 mei 2012
MUZIEK
Toch kwam zijn debuutalbum er. Acht jaar nachtdiensten draaien waren er voor nodig, maar in 2010 kon Jeremiah fatsoenlijke opnames betalen in een mooie oude analoge studio met professionele muzikanten. A Solitary Man is een zorgvuldig georchestreerde retrosoulplaat met complete blaas- en strijksecties, die bomvol staat van de knipogen naar zijn songwriterhelden Burt Bacharach, Chris Rea en James Taylor. Leuk voor de meisjes én hun moeders in het publiek. Het is dat er niet 33 1/3 keer per minuut een droge tik of kraak klinkt, anders was je ervan overtuigd dat-ie in 1972 was opgenomen in plaats van 2010.
PLUS
Het is helemaal niet zo gek dat Jonathan Jeremiah naar Pinkpop mag komen. Het mag dan zijn grootste optreden tot nu toe zijn, maar eerder stond hij ook al op de BBC Hyde Park concerten. Bovendien heeft-ie met 'Lost' en 'Happiness' twee fijne singles op zak die het op 3FM leuk hebben gedaan. Ook op Pinkpop zijn het de hoogtepunten in de set, samen met een spannend freakende Massive Attack cover ('Protection') en 'Young Blood' van The Naked & Famous. Zijn gebrek aan podiumervaring compenseert Jeremiah met een prima gevoel voor timing en ontwapenende babbeltjes met het publiek.
Pinkpop 2012: te weinig uitschieters bij Jonathan Jeremiah
Voorspelbare verhaaltjes, voorspelbare liedjes
Er was eens een Britse jongen die, groot geworden met de platen uit de kast van zijn vader, als jonge twintiger afreisde naar de Verenigde Staten voor een muzikale pelgrimstocht door het land van Bacharach, Taylor en Motown. Op zijn reis van de oost- naar de westkust vond hij zijn muze en schreef hij genoeg materiaal bij elkaar voor een album. Helaas bleek bij thuiskomst de inspiratie omgekeerd evenredig aan de aardse middelen en bleven de songs van Jonathan Jeremiah noodgedwongen op de plank liggen.
MIN
Vier uitschieters in een set van een uur is gewoon te weinig, zeker als de opvulling zo saai is. Na de opnames van het album was het geld op, en dus tourt Jeremiah met een uitgeklede versie van zijn studioband. De blaassectie bestaat uit één trombone, hele strijkerspartijen moeten worden verzorgd door één cellist. En dan hoor je pas goed dat het merendeel van de songs eigenlijk matig in elkaar steekt, en teksten clichébeelden schetsen van dansen in de zon en de meisjes die voorbij lopen in het park. Voorspelbare verhaaltjes, voorspelbare liedjes. Dat het geluid maar tot halverwege de tent draagt helpt evenmin.
CONCLUSIE
Jonathan Jeremiah is zo'n jongen die je het allerbeste gunt en die je het liefst naar huis zou sturen met een acht. En er zitten hele leuke momenten in de set, helaas veel te weinig. Lieve jongen, ongevaarlijke liedjes, maar het is niet genoeg: al binnen een kwartier is een groot deel van het publiek in de Converse Stage zijn heil gaan zoeken bij de Blood Red Shoes op de 3FM Stage. Wellicht dat het met een grotere band minder was opgevallen, maar waarschijnlijk zou ook die niet kunnen verhullen dat veel van de liedjes simpelweg veel te makkelijk in elkaar steken. Jonathan Jeremiah is deze middag als een pannenkoek bij de lunch: best lekker en naar grootmoeders recept, maar een culinair hoogstandje is het niet.
CIJFER
6