CONCERT
Gers Pardoel, Pinkpop Mainstage, maandag 28 mei 2012

MUZIEK
De Rotterdamse Nijmegenaar is in een bizar tempo de Marco Borsato van het moment geworden; Lange Frans, maar dan zonder gezochte samenwerkingen en geforceerde liedjes. Gers Pardoel heeft met Deze Wereld Is Van Jou een heel persoonlijk en muzikaal debuutalbum afgeleverd. Soms wat opportuun richting Kinderen voor Kinderen-rap, maar dan weer zeer persoonlijk en tekstueel knap. Gelukkig hoeven we ons anno nu niet meer druk te maken over de non-discussie of Gers wel 'echte hiphop' maakt. Want van Boef en de Gelogeerde Aap tot Kleine Viezerik, Sticks tot Polska, het hiphoplandschap is in Nederland inmiddels zo breed als de Nijldelta. Natuurlijk zal Gers met zijn artistieke keuzes op het debuut een aantal liefhebbers van oudere tracks als 'Op Zoek naar de Symfonie' zijn kwijtgeraakt. Daarvoor in de plaats heeft hij een publiek gewonnen dat hem zelfs naar de Pinkpop Mainstage brengt.

PLUS
Gers heeft een knappe plaat gemaakt, maar maakte hier live nog wel eens een rommeltje van door er net iets te gemakzuchtig en vergeetachtig mee om te gaan. Niet gek, gezien zijn agenda, maar daar heeft publiek natuurlijk maling aan. Vandaag is Pardoel fris, energiek en scherp. Zijn band heeft-ie onder controle en wanneer hij een nadruk wil leggen in een tekst, schuift de dj de beat weg en reageert de ritmesectie direct. Hier zitten heel wat dagen repetitie in. Tijdens 'Money en de Faam' schieten de Gersbiljetten van vijftig geuro’s door de lucht (Rap monnie is nep). Tijdens 'Zweef' voegen de drummer en gitarist daadwerkelijk wat toe. Bij het nummer 'Zijn' wordt op Pinkpop de clip opgenomen. Voor 'Broodje Bakpao' zijn The Opposites en Sef meegekomen die al hakkend het podium op stormen. Sef blijft hangen voor 'Bagagedrager' waar de twee nog even droogjes over keuvelen. Gers speelt zelf de eerste tonen van 'Ik Ga Hard' waar Adjedonnie ook het podium voor op rent. Springend brengen ze de weide naar een hoogtepunt. Slotstuk 'Ik Neem Je Mee' krijgt eerst een publieksbewerking waarna Gers de track voor de zoveelhonderste keer vol enthousiasme rapt. Tot ver achter de geluidstoren gaan de handen in de lucht.

MIN
Die opkomst met twee lilliputters in beveiligersplakpakken is hem vergeven, maar de band niet. Wat een druivenclubje is dit. Er wordt geen kans gemist om een lelijke gitaarlick of solo te plaatsen, de dikke producties worden veelal live gespeeld en dan zijn de toeters die producer Snelle Jelle zo slim onder 'Morgen Ben Ik Rijk' legde ineens nauwelijks hoorbaar. Een band die niet hoort waar de kracht van een nummer zit, is verloren. Zelfs clubbanger 'Ik Ga Hard' krijgt een dodelijke gitaarsolo te verduren. Werkelijk alle sessiemuzikantenclichés worden tentoongespreid. Alleen is de drummer niet kaal en heeft hij geen piratendoekje om zijn hoofd gebonden.

CONCLUSIE
Gers Pardoel heeft zogezegd op zijn debuut een bepaalde artieke koers gevaren, overigens nog steeds behoorlijk divers. Live trekt hij die keuze nog wat verder door met een sessiemuzikantenband, een popsetlist en geen al te gekke uitspattingen. Het zorgt voor een aanstekelijk optreden dat drijft op een golf van positiviteit en meezingers. Muzikaal is de band een flinke domper. Muzikale vrienden The Opposites, Sef, Dio en De Jeugd van Tegenwoordig hebben al eerder laten zien dat een livevertaling voor een groot en breed publiek niet hoeft te betekenen dat elke brug ingevuld hoeft te worden met een lelijke gitaarsolo of nietszeggend pianogefriemel. Het is Gers zelf die de nummers hun glans geeft. Door zijn energie en enthousiasme, fijne dictie en oprechte dankbaarheid voor de massale opkomst. Haakt die zure VPRO weer af wanneer een artiest het grote publiek bereikt? Nee, absoluut niet. Maar deze band... dat heeft zo’n jongen toch niet nodig.

CIJFER
6,5