Pinkpop 2012: kolderiek koiboi-entertainment bij The Bosshoss

Dollemansrit in een losgeslagen kermiskarretje

Atze de Vrieze ,

Giddy up, good times! Boven het podium hangt een klassiek-Amerikaanse wagen met reusachtige stierenhoorns op de motorkap. Voor ons verrijst een melig stel Duitsers met wasborden, cowboyhoeden en mariachipakken: The Bosshoss, uit Berlin, Mississippi, geleid door Alec 'Boss Burns' Vönkel en Sascha 'Hoss Power' Vollmer. Met special feature: blazerssectie de Tijuana wonderbrass (knipoog!).

CONCERT
The Bosshoss, Pinkpop 3FM stage, zondag 27 mei 2012

MUZIEK
Geloof het of niet, maar deze band viert alweer een jaar of tien grote successen met deze flauwekul. Met hun hillbillycovers van Outkast, Britney Spears, The Cardigans en zelfs Wham!'s 'Last Christmas' kon je ze nog een lollige novelty-act noemen, maar sindsdien is het geintje nogal uit de klauwen gelopen. Zeker het afgelopen jaar, toen ze extra vleugels kregen als juryleden van The Voice Of Germany, waar ze winnares Ivy Quainoo met veel passie en pathos naar de overwinning coachten.

PLUS
Ook vandaag staat die Outkast cover ('Hey Ya') op de setlist, in een gigalange versie gekruist met de riff van Metallica's 'Enter Sandman'. Een dollemansrit in een ontspoord kermiskarretje. Een kleine glimlach is zelfs bij de grootste zuurneus niet te onderdrukken als het woord 'thanks' op de achterkant van de gitaar blijkt te prijken aan het slot. Hier valt The Bosshoss met een beetje goede wil in de categorie zo-slecht-dat-het-goed-is. Eén eigen liedje mag er zijn, de countrypopsingle 'Don't Give Me Tha't. Twee sterren in plaats van één. De afsluiter is weer een cover, van Cameo's funkrockklassieker 'Word Up'. Met een percussie-intermezzo waar flesjes water aan te pas komen.

MIN
Godzijdank, want al die eigen liedjes zijn kullerige schmillbilly en lompe countryrockpastiches. Opener 'Last Day (Do Or Die)' bijvoorbeeld, en de nog flauwere pedal-to-the-metal katerexcursie 'Rodeo Radio'. Het zijn werkelijk verschrikkelijk liedjes, matig gezongen door platte entertainers die werkelijk ieder platgetreden koiboi- cliché (Yee haw! op de barkruk) uit de kast halen. Meisjes in korte wijde broekjes (some decent birds on the stage!) laten zich op het podium toefluiten en bejoelen. Ze mogen naar achteren voor de backstage boogie zodadelijk. Eerst moet nog even met de duivel geflirt worden (kruisje op het cowboybingoformulier!). Zelfs onze eigen songfestivalindiaan is een toonbeeld van kwaliteit vergeleken bij deze act.

CONCLUSIE
The Bosshoss veegt de vloer aan met de gulden popmuziekregel over authenticiteit. Als een woeste rodeostier slingeren ze de goede smaak van zich af, om vervolgens een lasso te werpen om het grote publiek. Dat laat zich op deze zonnige festivalweide als naïeve veulens vangen. Als ze grappig zouden zijn, zou je The Bosshoss als komisch duo kunnen classificeren. En dan zou het misschien een uurtje leuk blijven. Nu is het een raadselachtig populaire braderie-act. Hier, meneer Smeets, op deze spot had u De Heideroosjes hun waardige afscheid kunnen gunnen.

CIJFER
2