Pinkpop 2012: Bruce Springstien

Afsluitende set is sacrale muzikale uitvaart

Atze de Vrieze ,

Drie jaar na zijn ijzersterke optreden op Pinkpop is Bruce Springsteen alweer terug in Landgraaf. Een zwaktebod van de boekers? Welnee, The Boss heeft een verhaal te vertellen dat het aanhoren waard is. Twee zelfs. Hij is hier om de gevallen reus - saxofonist Clarence Clemons - te eren, en om de Amerikaanse ziel in crisis met de sloopkogel te lijf te gaan.

CONCERT
Bruce Springsteen and the E-Street Band, Pinkpop Mainstage, maandag 28 mei 2012

MUZIEK
Om te beginnen het eerste verhaal: het kan geen toeval zijn dat Springsteen in zijn huidige set de zwarte kant van zijn geluid extra benadrukt. De pure gospel van 'Spirit In The Night', de intense kruising van gospel en Ierse folk in 'Shackled and Drawn'. Eerste echte hoogtepunt in de set is 'My City Of Ruins', dat zeer openlijk knipoogt naar Curtis Mayfields protestsong 'People Get Ready'. De soul van het liedje maakt de weg vrij voor een soort religieuze uitgeleide van Clemons. 'Are we missing anybody?' vraagt Springsteen, nadat hij de hele band voorgesteld heeft. 'Are we missing anybody?' En even later: 'I can hear him in your voices.' Clemons wordt vervangen door een voltallige blazerssectie, waarin ook zijn neef. Een uitstekende keuze om niet naar een enkele vervanger te zoeken, een keus die ook nog eens zorgt voor een rijker palet aan mogelijkheden. 'My City Of Ruins' is een wervelwind, die alles bevat wat Springsteen zo'n bijzondere muzikant maakt: het volle, gelaagde geluid (hoor hoe schatplichtig Arcade Fire is), de vele knipogen naar muzikale tradities. Springsteen is uitgegroeid tot een hoeder van de Amerikaanse muziek, liefdevol duidend en tonend. En zeker nu met een enorme emotionele zeggingskracht.

PLUS
Dan dat tweede verhaal: waar andere muzikanten kijken en er misschien het hunne van denken, durft Springsteen het aan het complexe probleem te lijf te gaan dat onze wereld in zijn greep houdt: de crisis in al zijn verschijningsvormen. Het nieuwe album Wrecking Ball - waarvan veel nummers gespeeld worden - is muzikaal niet zijn sterkste, maar inhoudelijk extreem relevant. Toch bijzonder hoe Springsteen er met zijn mega gage toch in slaagt zijn publiek te overtuigen dat ook hij bij de 99% hoort. Er zit oprechte woede en verwondering in deze songs, die voornamelijk in de eerste helft van de set gespeeld worden. Natuurlijk zijn er ook en vooral muzikale hoogtepunten. De zinderende gitaarsolo van Nils Lofgren in 'Because The Night' bijvoorbeeld. Fantastisch moment is ook feelgoodsong 'Waiting For A Sunny Day', op plaat een redelijk niemendalletje, hier een avontuur. Springsteen trekt een jongetje uit het publiek. Natuurlijk, een ingestudeerd stukje publieksparticipatie, maar het pakt beter uit dan je durft te dromen. Het knaapje is te jong om Engels te kunnen, maar kent het liedje overduidelijk fonetisch uit de platenkast van zijn vader. Springsteen neemt hem op zijn schouders en fluistert hem precies op het juiste moment de woorden in: 'Let's hear it E-Street Band!' Een euforisch moment.

MIN
Er zitten wat piepkleine wegtrekkertjes in de set. Het wat eendimensionale 'Radio Nowhere', het gastoptreden van Garland Jeffreys, dat nu de finale wat onderbreekt en beter op een andere plek in de set gepast had. Minpunten zijn er ook voor Mumford & Sons, die bij 'Hungry Heart' het podium op getrokken worden, maar de tekst niet blijken te kennen. Dat deed Brandon Flowers van The Killers in 2009 toch een stuk overtuigender.

CONCLUSIE
Wat een onwaarschijnlijk gevoel voor timing in dynamiek heeft deze man. Het is niet alleen de keuze van de liedjes, niet alleen het verhaal dat hij te vertellen heeft. Het is ook het feilloos aanvoelen wanneer je het tempo omhoog of omlaag moet brengen. Aan het slot laat de band klassieker op klassieker klappen, als een onstuitbare nucleaire kettingreactie. 'Born In The USA' (niet vaak op de setlist), 'Born To Run', 'Hungry Heart', 'Dancing In The Dark'. En dan is er het onbetwiste eind: 'Tenth Avenue Freeze-Out', het perfecte slot en het ultieme eerbetoon aan Clarence Clemons. Net na de woorden 'the big man joined the band' laat Springsteen het stil vallen, en dan weerklinkt de grote man inderdaad in de 65.000 kelen. Een beestachtig goede afsluiter.

CIJFER
10

Setlist:
We Take Care Of Our Own
Wrecking Ball
Badlands
Death To My Hometown
My City Of Ruins
Spirit Of The Night
Because The Night
Radio Nowhere
I'm On Fire
Shackled And Drawn
Waiting For A Sunny Day
The Promised Land
The River
The Rising
We Are Alive
Thunder Road
96 Tears (cover met Garland Jeffreys)
Born In The USA
Born To Run
Hungry Heart (met Mumford and Sons)
Dancing In The Dark
American Land
Tenth Avenue Freeze-out