Pinkpop 2012: Keane verandert festivalweide in een roze meidenkamer

Mooie popsongs, karakterloos opgevoerd

Robert Lagendijk ,

Het veld voor de 3FM Stage heeft vanavond veel weg van een roze meidenkamer waar met een 'sweet sixteen' bezig is.
Zo, at last we meet again, stomme Keane. Want hoho, zo had de Here God het natuurlijk niet bedoeld, toen hij zei: Let there be rock. In 2004 zagen we elkaar voor het eerst. Vandaag mogelijk voor het laatst, want: een man boyband Keane laten recenseren is hetzelfde als een vrouw de finale van de Champions League laten verslaan.

CONCERT
Keane, 3FM Stage, zondag 27 mei 2012

MUZIEK
Melodieuze popmuziek op stadionformaat met een hoofdrol voor piano en de stem van zanger/poseur Tom Chaplin. Het album Under The Iron Sea werd door de fans direct in het hart gesloten. Strangeland verscheen deze maand en staat inmiddels op één in de albumlijsten. Keane maakt meidenpop zoals vroeger ah-a en Spandau Ballet dat deden. Chaplin rent tegenwoordig iets meer over het podium, wat mogelijk verklaart waarom het babyvet is verdwenen.

PLUS
Ik doe het Chaplin niet na: van begin tot eind zingt het hele veld de nummers vol puberpathos mee. Als hij aangeeft dat er meegeklapt mag worden, rolt een metronoom van vrouwenvlees van voor naar achter. En als er aan het eind van een nummer niet hard genoeg gejuicht wordt, weet hij met een handgebaar het schrille gejuich tot ver over de pijngrens te jagen. Eén blik is zelfs genoeg om een zwijmelend meisje op de eerste rij te laten huilen. 'Ahhhhh,' leeft de rest van het publiek mee. Chaplin is een publieksspeler in hart en nieren en met vijf albums in de catalogus is de band in staat een prima set samen te stellen. De 30.000 mannen die zojuist Soundgarden op het Mainstage zagen spelen, zul je er geen plezier mee doen, maar toch: mooie liedjes, prima sfeer. Publieksfavoriet 'This Is The Last Time' en festivalhit 'Is It Any Wonder' zitten vroeg in de set en vervolgens houdt de band dit niveau goed vast. 'Somewhere Only We Know', 'Chrystal Ball' en 'Everybody’s Changing' komen natuurlijk ook voorbij en klinken enorm vertrouwd. 'Bed-shaped', van het debuutalbum, is een mooie ballad in de beste Queen-traditie.

MIN
Als Nederland popmuziek is, is Keane de Flevopolder. Jongejonge wat is het saai. De stem van Chaplin is regelmatig goed vals, en mist ook maar enige vorm van karakter. Vergeleken met Keane is Supertramp een band met ballen. Alles is fatsoenlijk aan de vier Britten. Keurig gespeeld, vriendelijk gelachen en natuurlijk 'fijn dat we mochten komen' en 'you’re the best' enzo.

CONCLUSIE
Kortom, vakkundige popliedjes die allemaal iets teveel op elkaar lijken en saai worden opgevoerd. Wie ben ik om deze pyjamaparty ruw te verstoren door een laag cijfer te geven? Precies. Meiden, de reactiepanelen onder dit artikel zijn geopend. De 6- die het waard was, slik ik in en ik zeg gewoon:

CIJFER
7,5