Gezien
Blood Red Shoes, Pinkpop 3FM Stage, maandag 28 mei 2012
Muziek
Blood Res Shoes is een powerduo uit de Engelse badplaats Brighton, met Laura-Marty Carter op gitaar en Steve Ansell op drums. Samen nemen ze de vocalen op zich. De eerste twee albums van het duo staan vol met agressieve, punky rocksongs. Voor het laatste album vond de band dat die formule uitgewerkt was, en koos voor meer diepte en rustmomenten. Met tegenvallend resultaat, helaas: melancholieke ballads als 'Night Light' zijn niet het ding van Blood Red Shoes.
Plus
Het duo valt met de deur in huis: knaller 'It's Getting Boring By The Sea' is het openingsnummer. De voet blijft daarna stevig op het gaspedaal met het eveneens hard rockende 'Don't Ask', het openingsnummer van tweede album Fire Like This. De nieuwe single 'Cold' valt ook in die categorie. Andere songs van In Time To Voices, zoals het titelnummer, krijgen live een opzwepende uitvoering. Hard rocken kunnen de twee nog als vanouds. Aan het begin wordt er alleen een voorzichtig 'dank je wel' gemompeld na de nummers, maar gaandeweg de show komt in ieder geval Steven Ansell wat los. 'Are you looking forward to seeing The Boss tonight?' vraagt hij het publiek, en wijst op zijn T-shirt van Bruce Springsteen & The E-Street Band. Zelf heeft hij zijn helden nog nooit in actie gezien. De trippy, shoegaze-achtige drugstrack 'Colours Fade' draagt Ansell op aan 'all the morning stoners', wat met gejuich begroet wordt.
Min
Mag dit de volgende keer alsjeblieft weer gewoon in de tent? Het is op deze gemoedelijke middag voor de grote 3FM Stage veel te zonnig voor de portie zwartgallige, rauwe punkrock die Blood Red Shoes te bieden heeft. En leeg bovendien: het publiek is slechts in kleinen getale toegestroomd voor de band uit Brighton. Pas bij 'Light It Up' – een van de beste nummers van de tweede plaat - komt de sfeer er wat in. Die blijft daarna wel goed hangen; er verschijnt zelfs een vlaag van een lachje op de nogal chagrijnige smoel van Carter. Maar pas tegen het einde van de set komt het publiek echt in beweging bij 'I Wish I Was Someone Better'. Deze muziek vraagt normaal gesproken toch om een bescheiden moshpit en een stuk of wat crowdsurfers, maar het zit er vanmiddag niet in. Daarnaast is de zang van Carter wat aan de vlakke kant, en staan de vocalen te laag in de mix. Nergens komt de rauwe agressie van de albums vocaal echt tot uitdrukking.
Conclusie
Zou de band doorhebben dat het laatste album wat tegenvalt? Slechts vier nummers van In Time To Voices brengt de band vanmiddag, en dan ook nog eens de vier meest 'ouderwets' harde tracks (met name het beukende 'Je Me Perds', vanmiddag de afsluiter). Blood Red Shoes kiest voor de veilige weg door de set te bouwen rondom de hard rockende songs in hun oeuvre. Een verstandige keuze.
Cijfer
7