DAG 3
WOENSDAG 14 MAART

Ietwat kachel zit ik in de tuin van ons huis. Eekhoorntjes springen druk van boom naar boom, vreemde kriebelige insecten landen vanuit de oude parasol in mijn gezicht, vogels kwetteren er ietwat té enthousiast op los. Ik denk dat ik wel tien vogelsoorten door elkaar hoor. Gierend van de vogelhormonen maken ze een soundtrack van een New Age Chill album, maar dan honderd tegelijk en té snel afgespeeld. Als je je erop gaat concentreren wordt je horrendol. Ik geloof dat het Miel was die gisteren als eerste ‘HOU JE BEK’ schreeuwde en vandaag ga ik me daarbij aansluiten. Ik hou van de natuur, maar een aan- en uitknop zou handig zijn.

Gisteren de tweede dag SXSW gedaan en vannacht weer klassiek veel te weinig geslapen. Ik ben gewoonweg te vroeg wakker geworden. Waarschijnlijk door een combinatie van jetlag, alcohol en tomeloos enthousiasme voor wat er hier allemaal gebeurt. Het voelt alsof er een dweil in mijn hoofd gepropt zit. Alsof ik de Tour de France in een middag in zijn geheel gereden heb. Nu al doodmoe dus, maar ook een gelukkig mens. Want wat is het toch fantastisch om hier te zijn.

We kwamen laat op gang. Ik geloof dat we pas om vier uur in de middag het huis verlieten. Wannabe klaagde over schaambotpijnen door het harde zadel. Ik heb problemen met een duim die is dubbel geknakt toen we met een noodvaart in het donker een verkeersdrempel tegenkwamen. Die fietsen zijn trouwens vreselijk: een soort wegwerp racefietsen. Mijn spatbord en een reflector liggen er al af. En als je niet oppast lig je zelf op het asfalt. Het hangslot kan een gevaarlijke positie innemen tussen je stuur en de stang. Ik ben best een mietje op die fiets en kan het doodeng vinden zo sjezend een berg af in het donker of manoeuvrerend tegen het verkeer in door de drukte van de stad.

De eerste plek die we bezochten was de tuin van het French Legation Museum waar op de kikkergroene grasheuvels tussen de oude gebouwtjes een dorpje was gebouwd met schattige tentjes en een open air stage. Het was er zoals de hemel bedacht is; gratis entree en gratis popcorn. Een aangenaam briesje streelde onze tere huidjes, zachte singer-songwriter folk klonk vanaf het podium. Kinderen in koddige pakjes dartelden olijk met parasolletjes tussen schoongewassen hippies en gelukkige mensen die allemaal van elkaar hielden. Er stonden kraampjes waar je de mooiste vintage kleding kon kopen, alles recht van de stomerij en op kleur gerangschikt. Er was een standje van lokale jonge boeren die biologische groenten prachtig geëtaleerd op schalen toonden. Geen idee wat ze daar deden, want wie koopt nou een groene kool of een oranje biet op een festival? Ik had er bijna een krop sla aangeschaft, om hem een fijne massage te geven of om samen even lekker te knuffelen. Er liep een kat rond die iedereen gedag kwam zeggen. Er stond een tentje waar foto’s aan de dekzeilmuren hingen, die je zomaar mocht meenemen, gratis en voor niets! Er liepen pierrots rond, schaars geklede dames met veren op het hoofd en topmodellen die druk aan het telefoneren waren. En de bus van Jack White stond er. Dat bleek niet voor niets. Zijn ex-vrouw Karen Elson zou gaan optreden met The Citizens Band. Ik was echt star-struck toen ze twintig centimeter voor me langs kwam vliegen. Want Karen Elson loopt niet, nee, die zweeft. Wat een prachtige vrouw en wat rook ze lekker; naar baby’s, kersenbloesem en vers gemaaide grasvelden. Ja, lieve lezer, de hemel bestaat en ligt in Austin Texas, handig aan de snelweg en je kan er zelfs pinnen.

We hebben een half uurtje heerlijk genoten en toen bedachten we ons dat het in de hel vast een stuk spannender zou zijn; want in deze hemel was het dodelijk saai. Lana Del Diarree kreeg het als eerste op haar heupen en begon zich vreselijk te irriteren aan jonglerende stadsnomaden. Ik ben maar een eindje verderop gaan zitten. En toen werd de rest ietwat iebel, want wat duurde het lang voor de Citizens Band begon. Toen ze het toneel beklommen, trok Wannabe gifgroen weg: ‘Gatver, het is een musical!’ riep ze met de mondhoeken tot op haar navel. Maar vreemd genoeg vond ik het wel leuk, al die zangers en zangeressen in hun verwassen Moulin Rouge outfits die één voor één liedje deden. Ik vond het dan ook geen musical maar een vaudeville circus met alleen maar coole types, oude sterren van Broadway en zangeressen als Karen Elson en Nina Persson; ooit de frontvrouw van de Cardigans. Het was er spannend, interessant, anders, als in een Fellini film. Maar die droom werd al snel een nachtmerrie: mijn huisgenoten noemden me de Albert Verlinde van SXSW. Ja dan heb je me: ALBERT VERLINDE!!! De slechtst geklede Nederlander aller tijden, die zure pisnicht! Albert Verlinde, de man die me, als hij de kans krijgt, op RTL Boulevard te kakken zet. Albert Verlinde, de schande voor het homoseksuele ras!! Je zou maar ontdekken dat je homo bent en hem dan als voorbeeld op de buis zien, verschrikkelijk. Dus mocht je homo zijn, kijk dan ook dan naar mensen als Bas Kosters en mij, er is hoop.

Er zat niets anders op dan er zo snel mogelijk vandoor te gaan. Gelukkig had Miel zijn camera verloren waardoor we moesten wachten en ik toch nog Karen Elson hoorde zingen. Nét ietwat vals naast de noten zoals alleen de beste country & Western zangeressen dat kunnen, ik hou er van. Jammer genoeg was de camera van Miel echt kwijt, die is vast gevonden door een fantastisch lief mens en in zijn juten plunjetas uit India verdwenen. En zo blijkt maar weer: VERTROUW NOOIT EEN HIPPIE.

We zijn de stad in gegaan, van tentje naar tentje, allemaal aftandse goedkope kroegen met gezellige binnenplaatsjes en stinkende toiletten. Super! Ik heb een broertje dood aan spik en span design clubs. Geef mij maar een uitgewoond hol waar geen cent geïnvesteerd wordt in het interieur. Waar men goedkoop bier schenkt en al het geld gaat naar de bandjes die er optreden. Die plekken zien er sowieso vanzelf al het beste uit: kauwgomplakkaten op de grond, houten vloeren doordrenkt van bier, muren vol vergane spiegels en handgeschreven teksten van de bezoekers. Ik heb het idee dat design clubs helemaal niet bestaan in Austin, dat wordt in Miami wel weer anders.

Ik geloof dat we wel tien bandjes hebben gezien. Even hier naar binnen, dan weer even daar. The Pinki Piglets uit Japan waren te gek. Rammelende slecht gespeelde punkpop door vier hysterisch enthousiaste meiden met idiote pakjes aan. En verder heb ik veel waardeloze dingen gezien, maar zo gaat dat als je nieuwe dingen gaat zoeken; het is schatgraven zonder schatkaart. Mirror Mirror was zo’n desillusie. Misschien kwam het door het slechte geluid en de drummer die er nog wat van probeerde te maken door schreeuwend op te staan en teveel roffels weg te geven. Je kan dan ook niet alles goed beoordelen. Soms zijn de omstandigheden zo abominabel en de soundchecks zo kort dat het als bagger klinkt. Soms zijn het talenten die gewoonweg nog te weinig hebben opgetreden en hier voor de leeuwen gegooid worden, nog niet klaar voor een grote doorbraak. Kindness is zo’n band. Ze mengen de soul, funk en lichtvoetige electro best erg goed, maar zijnook onzeker op het podium. Op het late tijdstip dat we ze zagen, was dat een beetje een inkakker. Maar ze komen vast met een geweldig album straks en als ze dan nog twee jaartjes touren zit het helemaal snor.

We hebben Sharon van Etten gezien in Stubb’s; een soort Libelle-lezeres meets Fleetwood Mac, heel erg saai. We dachten bij een privé concert van Dan Deacon te staan, maar dat bleek later niet zo te zijn. Dan Deacon stond buiten te spelen en van het bandje dat we zagen weten we nog steeds de naam niet. Maar het was buiten snoeihard ook erg goed. Ik had gehoopt dat xxxy te gek zou zijn, maar het bleek een dj-setje met veel oude acapella’s. Ik heb er meters platenkast vol van staan thuis. Dat is misschien wel de makke van een dj op leeftijd: alles komt terug in een nieuw jasje. Of het nu Chicago house, acid, disco of UK-garage is. Ik ken het en het doet me weinig, maar de kids vinden het allemaal prachtig, dus haal ik de krenten uit de pap. Maar ik wil hier nieuwe dingen horen en bands zien die zo goed zijn dat de haren recht op mijn armen staan.

En dat gebeurde gelukkig. Alabama Shakes had al eerder die dag opgetreden en de kritieken waren unaniem fantastisch. En met recht! Een zangeres met een stem ergens tussen Janis Joplin en Tina Turner uit de tijd van Ike & Tina Turner; rauw tot op het bot, je ziel tergend. En alle nummers zijn gewoonweg prachtig. Eindelijk kippenvel dus. Hou ze in de smiezen, dit gaat heel groot worden, en wie weet staan ze op Lowlands.

We waren in de tussentijd de ietwat krokante Johan en Sytse tegengekomen (de programmeurs van Tivoli), hoe gezellig was dat! En wat zijn ze toch leuk en bevlogen, met recht de beste programmeurs van Nederland. Als laatste hebben we samen in de Beauty Bar een optreden van Thee Oh Shees mogen meemaken. We waren eigenlijk kaduuk maar de vermoeidheid verdween als sneeuw voor de zon, dit was toch wel heel erg goed. Gitaren hoog tot onder hun kin, een dubbel drumstel (ik ben echt een sucker voor dubbele drums!!) en zoveel energie. De bassist hing op zijn kop in de palen van de tent, er werd gecrowdsurft alsof we met z’n allen in een sapcentrifuge terecht waren gekomen en de muziek denderde meedogenloos door. En hoe dat klinkt? Denk aan The B52’s on speed, !!! meets surfpunk, The Cramps met de arti bezetenheid van The Talking Heads uit het begin van hun carrière. WOW. Dat was dus twee keer kippenvel in Austin gisteren. Ik zet in op drie keer voor vandaag. Nog geen idee wat er allemaal op het programma staat. We klimmen zo weer de ellenlange lijsten in en gaan ervoor als nooit te voren. Hiiiii-haaaa!