Zo onoverzichtelijk als de route touristique naar Werchter is, zo helder is de programmering van het festival. Veel rock met als vlaggenschepen headliners The Cure, Pearl Jam, Editors en Red Hot Chili Peppers, wat uitstapjes hier en daar met opvallende namen (Simple Minds, iemand?) en dansen tot midden in de nacht met Skrillex, Justice, Deadmau5, Steve Aioki en Chase And Status. Werchter heeft geen avondklok zoals Pinkpop en dat bevalt de weidebevolking prima. Juist na headbangen is het fijn afdansen.

Nieuw dit jaar is The Barn, ook wel: De schuur. Deze naam voor de tent met capaciteit voor 10.000 personen is een verwijzing naar festival directeur Herman Schueremans en is bedacht door een festivalbezoeker. De gelukkige winnaar van de naamcompetitie mocht donderdag op het podium een lintje doorknippen voor het eerste concert (Metric) van start ging. Voor de plaatsing van deze tent is het festivalterrein iets anders ingedeeld en wisselen de verplaatste Pyramid Marquee en The Barn voortaan hun programmering af. Ik gok dat het slechts een kwestie van passen en meten is voordat Werchter een vierde podium bij gaat plaatsen, want de extra keuze bevalt iedere festivalbezoeker die ik spreek prima.

VRIJDAG
3FM zond zondag live uit vanaf Rock Werchter en om van die negen uur durende uitzending een goede weergave te kunnen maken van de hoogtepunten uit vier dagen festival, ben ik sinds vrijdag aanwezig op het terrein om interviews te doen, concerten te bekijken en sfeer te proeven. Helaas heb ik dan wel onze Nederlandse inzendingen Within Temptation en Kraantje Pappie gemist. Die laatste is geboekt in plaats van Azealia Banks die vrijwel al haar zomerfestivals af moest zeggen. Kraantje heeft goed van de gelegenheid gebruik gemaakt, hoor ik op het veld. Verder heeft The Cure alle oude hits weer gespeeld met tevreden veertigers tot gevolg en heeft Skrillex zoals verwacht de palen uit de Marquee tent geploegd.

De vrijdag van Werchter staat onofficieel bekend als dEUS en Pearl Jam dag, maar de middag is voor Miles Kane. Als ik hem na zijn optreden spreek, is zijn humeur uitstekend: "Hello Daaaawling!". Het optreden ging prima, de tent at uit zijn hand. Behalve 'First Of My Kind' en 'Woman's Touch' heeft hij deze zomer geen nieuwe nummers in zijn set. Met opzet, zegt hij, omdat zijn tweede album pas volgend jaar januari of februari uit gaat komen. De tien songs die op het album komen zijn overwegend uptempo en bevatten net als 'First Of My Kind' meer vrolijk blazerwerk dan op zijn vorige album. Hoe anders stond Temper Trap even later op datzelfde podium, hun tweede album is minder dan een maand uit en de nieuwe liedjes worden nog niet uitgebreid meegezongen. Dat is best intimiderend en hard werken dus, vertelde Dougie Mandagi, zanger van Temper Trap. Maar hij en zijn mannen weten wel raad met die druk en maken tijdens hun optreden een boel nieuwe fans. Dat kan niet gezegd worden van Gossip. Beth Ditto met gebroken enkel levert fiks minder podiumentertainment op. Dan liever Jack White, die met de mannenband een vol mainstageveld trekt. Ik blijf me verbazen over hoe vrolijk en kletsgraag de nieuwe Jack White is tijdens deze tour. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. Ook al is het bloedheet op de wei, haast niemand kan stil blijven staan.

Ondertussen loopt backstage Tom Barman van dEUS over van energie. Met onder andere de 3VOOR12 Presenteert vorige week heeft dEUS zich voorbereid op deze grote show, hun zevende keer Werchter (de eerste keer was in 1994 op de camping). Ze zetten direct in met Sirens van het nog maar net verschenen album 'Following Sea', maar ook 'Hotel Lounge' komt voorbij, een dEUS klassieker die ze maar zelden live spelen. Werchter is een thuiswedstrijd, zegt Barman, maar hij moppert uitgebreid over de hoeveelheid gezeur met accreditaties, parkeerkaarten en andere toestanden waar zijn vrienden, die mee komen kijken, hem over lastigvallen. Tijdens de show ondervindt de band wat technische problemen. Hierdoor staan ze  er supergeconcentreerd en strak bij en houdt men de aandacht enkel bij de instrumenten. Deze show zal de boeken in gaan als een degelijke maar niet de beste dEUS show ooit gegeven op Werchter. Maar ach, deze zevende keer is ongetwijfeld niet de laatste geweest. Meer degelijkheid komt uit de koker van Pearl Jam op de mainstage. Vorige week gaven ze al twee shows in de Ziggodome, in de categorie komen zien en overwinnen, en dat is hier niet anders. Ik stap even door naar Katy B, die ik zelf nog niet eerder live heb gezien en een aangename verrassing blijkt. Ze bouwt een no nonsense feestje met veel geouwehoer en zelfs de 'Wie kan er de leukste track opzetten?' wedstrijd met haar DJ gaat erin als zoete koek bij de Marquee tent, die tot ver buiten de palen aan het feesten slaat. Haar backingtrack loopt aardig mee, maar zingen en entertainen kan ze wel. De kakelverse track 'Tell Me What You Came For' kan wat mij betreft niet snel genoeg een release krijgen, wat een feestje. Bij Beirut in de tent ernaast ontstaat daarna een fijn rustmoment. Aanvankelijk vond ik het maar raar dat Beirut pas om twaalf uur op het schema stond, in mijn beleving is dat meer muziek voor bij de zonsondergang. Maar de harmonieuze blazers zijn ook prima als midnightsnack. Als laatste drukt Deadmau5 op play met een prima opgebouwde set die laagje na laagje steeds losser en harder gaat en iedereen uitgebreid doet gissen hoe zwaar dat muizenmasker met ingebouwde visuals moet zijn.

Helaas geen interview met Alabama Shakes. Ik had ze toch graag eens gevraagd waarom ze telkens hun enige echt bekende liedje 'Hold On' al als derde weggeven in de set. In een festivalshow zetten passanten een vinkje en lopen weer een deurtje verder. De rest van de overvolle tent geniet van een wat Alabama Shakes zelf een van hun beste festivalshows ooit vindt. Zanger Jan Paternoster van Black Box Revelation zit ondertussen backstage uit te hijgen met cashewnoten en vijgen om weer wat energie op te doen. Hun mainstage gig heeft hem al zijn krachten gekost en hij viel bijna flauw. Ik geloof dat ze dit optreden even spannend vonden als hun optreden onlangs bij David Letterman in zijn TV show voor 4 miljoen mensen.

Terwijl de Simple Minds (Ja, de Simple Minds) aan Werchter bewijzen nog steeds 'Alive and Kicking' te zijn, praat ik met een andere routinier, Tom Meighan van Kasabian. Die is weer blij op tournee te zijn omdat hem dat aardig wat luiers verschonen bespaart (zijn vriendin Kim beviel afgelopen mei). De Kasabian show was vorig jaar Werchter al groot genoeg om het complete mainstageveld te omvatten en dat is vandaag niet anders. Uitstekend in orde. Zelfde geldt voor Mumford & Sons. Marcus Momford heeft zijn arm gebroken en komt niet verder dan wat slaan op de drums, maar de allerijl ingehuurde extra muzikanten vangen dat uitstekend op. De gunfactor voor Mumford & Sons is extreem hoog op Werchter. Als geliefde schoonzonen worden ze ontvangen. Het propvolle veld zorgt voor een te lege tent bij My Morning Jacket en een late aanloop bij M83. Van die laatste weet ik nog een paar nummers mee te pakken voor ik met Paul Kalkbrenner aan de koffie en sigaretten ga. M83 heeft een goede combinatie van 80’s synths, genoeg beats en prima visuals om een goede show af te leveren.

Paul Kalkbrenner is om acht uur 's avonds pas net wakker als ik bij hem aanschuif. De avond ervoor stond hij in Zwitserland op een festival en hij moet duidelijk nog even aarden. Ik praat met hem over het kunnen tweaken van liveshows door DJ's naar aanleiding van de rant die Deadmau5 vorige week hield op internet. Even later zie ik Paul Kalkbrenner zijn set beginnen en nog een sigaretje opsteken. Just Another Day At The Office. Voor headliners Editors is het vandaag een spannende dag, want dit optreden is het eerste grote optreden met een nieuwe lineup sinds gitarist Chris Urbanowicz uit de band is gezet. Net als dEUS de dag ervoor heeft Editors nieuwe songs in de set die in kleine gigs de week ervoor zijn geoefend. Als ik ze spreek, vertellen ze met klem dat ze bezig zijn met nieuwe gitaarsongs. Geen electronische plaat zoals ze vorig jaar lieten weten, maar grote gitaarsongs. Wat Editors betreft is de gitaar nog lang niet dood. Vooraf twijfelde ik nog of een headline gig niet een maatje te groot was voor Editors, maar ze weten volledig te overtuigen in hun mix van oud en nieuw materiaal en sluiten af met een flinke dot vuurwerk. Daarna is het weer afdansen met Chase and Status, dezelfde set als op Pinkpop.

De finaledag van Rock Werchter begint met wisselvallig weer en rapper Ninja van Die Antwoord in z’n onderbroek in de backstage. Goedemorgen. De Belgische collega's van Studio Brussel zijn ondertussen bezig met het 'poetsen van je tanden met staaldraad' door The Hickey Underworld live uit te zenden. Mooi, die pik ik dan via de radio alsnog mee. Terwijl ik de zoveelste route touristique neem door het rolluiken-doolhof richting de weide, bedenk ik me dat Snow Patrol vandaag vanuit hun Rockin' Park optreden in Nijmegen met onder andere dEUS en Elbow naar Werchter komt. Ze bleken te hebben geslapen in hun tourbus, na eerst onder het genot van een fiks aantal vrolijke biertjes een reunie met de jongens van Elbow te hebben gehouden. Hier treffen ze dan vervolgens weer Ed Sheeran aan, die de afgelopen maanden met Snow Patrol door de USA heeft getourd. Kleine wereld.

Dropkick Murphys, Vaccines en Other Lives geven vermakelijke maar onbezorgdere sets, het eerste hoogtepunt van de vierde Werchterdag komt op naam van Ed Sheeran. Meer dan tienduizend mensen te lijf gaan met een gitaar en een sample-apparaat en na een kwartier iedereen voor zich winnen, er zijn er verdomde weinig die dat kunnen. Ik geloof dat iedere vrouwelijke bezoeker onder de 25 jaar bij zijn tent stond. Backstage trekt Noel Gallagher alle aandacht door met een bekende voetballer van Manchester City op pad te zijn door het mediadorp voor interviews. Meestal checken artiesten elkaars concerten wel als ze zelf klaar zijn, maar van Noel Gallagher weet ik wel waar hij vanavond zit: voor een TV om te EK finale te kijken.

Na een DJ shift vanuit de mini portacabin van 3FM haak ik weer aan bij Knife Party. Nog maar net hebben ze bekend gemaakt dat Pendulum live voorlopig in de ijskast is gezet en Knife Party is nu dus gepromoveerd van zijproject naar hoofdmenu. Het is een 'van dik hout zaagt men planken' set waar binnen drie minuten de hele tent en tot ver daarbuiten uit z'n dak gaat. Knife Party krijgt de beste ontvangst van het publiek die ik heb bijgewoond. Achteraf sprak ik met de wandelzender van 3FM ook louter zeiknat bezwete enthousiaste mensen. De set zelf is muzikaal gezien niet eens het neusje van de zalm. Wat Skrillex, wat Swedish House Maffia en natuurlijk de complete Rage Valley EP en Internet Friends. En honderd duizend drops, precies wat iedereen aan het begin van de avond nodig heeft om het te redden tot het einde. Knife Party bekeert vanavond heel wat gitaarliefhebbers tot de Wobwob.

Bij Snow Patrol is inmiddels voor 'New York' Ed Sheeran aangeschoven. Eerder die avond wilde gitarist Nathan daar nog niets over zeggen toen ik hem vroeg naar een mogelijke guest appearance, maar nog geen tien minuten later verscheen de setlist waar Ed al keurig op vermeld stond. Het wordt een uberschattig moment, Gary en Ed samen kin aan kin op het podium. Alle vrouwen smelten. Lang kan ik niet blijven kijken, ik moet door naar de afsluiter in The Barn, Milow. Die heeft even het rijk alleen als zowel de Mainstage als de Marquee stil zijn, maar het levert hem niet zoveel volk op als eerder Ed Sheeran, Regina Spektor en Ben Howard. Milow is opgegroeid in het nabijgelegen Haacht (een van de rolluikcitys op weg naar Werchter) en voor hem is een optreden hier dus extra speciaal. Wat nieuwe nummers zien ook het levenslicht. Geen paniek, Milow gaat niet ook dubstep maar gewoon meer van hetzelfde, zij het met meer band en zelfs een extra zangeres op No Surrender.

Dan is het tijd voor de grote afsluiter Red Hot Chili Peppers die meteen beginnen met de meest recente plaat 'Monarchy Of Roses'. Grote props hier ook voor de VJ van de Mainstage schermen. Sowieso het hele weekend, maar juist ook tijdens de Peppers, is diegene die deze schermen bedient in staat om zelfs die lelijke snor van Anthony Kiedis er stoer uit te laten zien. De Peppers stellen muzikaal geenszins teleur en spelen van links naar rechts dwars door hun oeuvre, maar bijzonder opwindend vind ik het niet. Tijd om de route touristique terug naar Nederland te nemen.