Wat een mazzel heeft Appelsap met het weer. De hele dag zakt het kwik niet onder de twintig graden, de hemel is strakblauw en op de brug naar de twee andere podia voel je een fijne bries. Het wordt nooit onaangenaam, op verbrande lichaamsdelen na. Dit jaar is Appelsap, na een aantal gratis edities, voor de tweede maal een betaald festival. Dit zorgt er voor dat de organisatie kan uitpakken met een indrukwekkend affiche, een mooie aankleding en tegelijk is de enorme drukte van twee jaar geleden door economische motieven afgenomen.

Appelsap is volwassen, maar wat moet worden opgemerkt is dat de techniek hier dit jaar nog bij achter blijft. Zeuren over het geluid is misschien wel behoorlijk ‘hiphop’ en onverstaanbare rappers een aanhoudend cliché, maar vandaag snijden de argumenten hout. Het geluid bij de Main Stage is zacht - waarschijnlijk door de decibellimieten - maar ook regelmatig overstuurd, waardoor openschuiven van het volume waarschijnlijk alleen maar zou leiden tot nog meer ruis in de mix. De mix die bij vlagen niet goed is en het centrale prieeltje blijft niet ideaal voor live-optredens. Mc’s voelen zich zichtbaar tegengehouden door een hek tussen hen en het publiek, daarnaast verwaait het geluid en leidt het doorzichtige decor af van de artiest.

Genoeg randzaken, uiteindelijk is een goede show in een mindere setting nog steeds te gek. De eerste die dat mag laten zien is Lil’ Kleine. De jonge (17) mc uit Amsterdam wist in korte tijd flink wat buzz te genereren, jonge opkomende rappers bij elkaar te brengen. Zo ook op het podium van Appelsap. Na een aardige opening met indrukwekkende a capella komt gelegenheids-hypeman Bokoesam op. Tijdens de set zijn ook Faberyayo en Spacekees nog van de partij. De - met alle respect - mascotte van deze editie heeft nog veel te winnen in delivery en opbouw. Maar Lil’ Kleine is een geboren performer, zoveel is na vandaag duidelijk. Hij grapt, is innemend en improviseert wanneer gelegenheids-dj Vic Crezee een verkeerde beat instart. Of Kleine nou volgend jaar of pas over vier jaar met een album komt, we hebben er in ieder geval een frisse en getalenteerde artiest bij.

Amsterdamse collega Sjaak heeft die eerste jaren al lang en breed achter zich, toch moet zijn debuutalbum nog verschijnen. Op Appelsap een voorzichtig voorproefje voor de plaat die misschien nog wel eind deze zomer verschijnt. Later vandaag komt hij ook nog langs tijdens de set van Nouveau Riche waarmee hij op dit moment een enorme hit scoort als Yellow Claw. Sjaak heeft een goede dj meegenomen die tijdens de set de nodige turntablism laat zien en bekende beats tussen de producties door draait. Sjaak is een rapper’s rapper die ook vandaag weer fans wint met zijn humor, compleet eigen uitspraak en vocabulaire. Je kunt je afvragen of de - voornamelijk - Lex Luger stijl producties niet al een beetje op hun retour zijn. Aan de andere kant bewijst French Montana later vandaag het tegendeel. Hit Ik Heb Schijt wordt nog zonder mattie Appa gedaan, voor Wat Is Er heeft Sjaak een mini-Appa meegenomen. De amper tienjarige jongen rapt de verse perfect mee. Hoogtepunten zijn een Ski Leraar Bruin Money Gang reünie en een enorme hit waarvoor Sef het podium op loopt. De track Schnaps met een monsterbeat zou dé track zijn waarmee een terugblikvideo aangekleed wordt. In korte tijd geeft Sjaak een goed optreden dat met verloop van tijd alleen maar beter kan worden.

De opkomst van Mr. Polska met Op de Bankerte is niet ideaal. Maar met de nodige podiumervaring en de immer beestachtige producties van Boaz heeft de jonge Pool dit vlug recht getrokken. Met Vinger op de Klitter krijgt hij dit veld voor het eerst vandaag echt een beetje los. Dit optreden is echter erg clubby en werkt op dit buitenpodium niet super. Daarnaast is het affiche van vandaag in combinatie met het weer meer iets voor een meer mellow aanpak. De stuiterbeats komen niet altijd aan. Yellow Claw tracks Allermooiste Feestje en Krokobil zorgen voor de meeste gekte.

Danny Brown heeft het nog wat zwaarder op het festival. De licht gestoorde rapper met zijn typische stem en experimentele beats moet enorm hard werken om verder te reiken dan de eerste drie rijen publiek. Dit doet hij dan ook met verve, veel gekke bekken, energie en een klimpartij over de balustrade. Maar niet voor het eerst deze dag wordt duidelijk dat tracks zonder herkenning bij het publiek en een slecht geluid volledig doodslaan. In een donkere kelder met spaarzaam licht en keiharde bassen zou dit een toffe set kunnen zijn. Maar vandaag wordt interlude-track Rapture van Blondie met meer gejuich ontvangen dan de volledige set van Brown, helaas.

De heren van Zwart Licht hebben al heel vaak laten zien dat ze juist erg goed uit de voeten kunnen op een festivalpodium. Ook met slecht geluid en een grote groep muzikale vrienden (onder de groepsnaam Nebulon) weten ze de aandacht veelal vast te houden. Met veel energie en bijna geen moment van slapte denderen de heren over het publiek heen. Grime, dubstep, electro en hiphopbeats wisselen elkaar af, net als de individuele acts. Mooi om te zien hoe Nebulon een collectief is geworden dat van elkaars kennis en bekendheid gebruik maakt. De dirigenten zijn overduidelijk Akwasi en Leeroy, maar op hun kunde en naam zijn acts als Skinto, NoizBoiz, D.Lipps en Grote Prijs deelnemer Servinio flink aan het bouwen. Klassieke Zwart Licht tracks zijn nog steeds de rode draad van het optreden, maar door repetitie en onderlinge lol wordt het een sterk geheel.

Dan is het weer tijd voor wat Amerikaans gezelschap. Schoolboy Q en Ab-Soul, de helft van collectief Black Hippy, staan gezamenlijk in het blokkenschema, maar treden individueel op. Ab-Soul is wel heel erg mellow en heeft last van een slechte mix. Van onder zijn pet en lange haar weet hij ook nauwelijks contact te maken met het publiek. Hij lijkt genoeg te hebben aan enkele tientallen wilde bezoekers vooraan. Zijn album Control System heeft in Nederland zo weinig gedaan, dat elke herkenning uitblijft en het optreden vrij traag voort kabbelt. Tijdens een gastverse van Danny Browne ontstaat er even een momentum, maar echt verzilveren doet Ab dit niet.

Zijn tourgenoot Schoolboy Q heeft met Habits & Contradictions een van de beste platen van het jaar uitgebracht. Niet dat iedereen hier woord voor woord meerapt, maar de herkenning is in ieder geval groter dan hiervoor. Opener Oxy Music is gelijk veel energieker en met veel meer overtuiging gebracht. Zou het zijn omdat de track zo pijnlijk persoonlijk is? Q speelt zeker de helft van zijn nieuwe album en heeft in zijn set een mooie balans tussen de hitjes en pure raps. Zijn creatieve flows houden de aandacht vast. Tegen het einde van het optreden klimt Q over het hek om de afstand met het publiek kleiner te maken. Hij eindigt in het publiek om nog even na te feesten op de klanken van Chief Keef’s I Don’t Like.

Het contrast met Amsterdam’s finest HydroBoyz is echt gigantisch. Niet dat het geluid ineens goed is: de snares zijn bizar luid gemixt, de bas klinkt als een natte krant en de vocalen liggen ergens verstopt in die audiobrei, maar dit zijn performers. Geen dedain, geen luiheid, lafheid of laat maar waaien mentaliteit. Over de set is nagedacht en de gasten maken het af. Veteraan Rocks krijgt respect en werkt voor de liefde, Lil’ Kleine stormt het podium op, Rasskulz verrast, Ski Leraar Bruin Money Gang komt 100.000% doen en Hindabuilding verwordt nog steeds tot volkslied van het moment. Het halve park brult mee, het podium staat stampvol en het vuurwerk wordt afgestoken.

…en dan moet French Montana ze opvolgen. Een aantal nullen rijker met een belachelijke deal op zak, maar niet de honger, kunde en/of wil om er vandaag wat van te maken. Beschamend is het soms zelfs hoe Frenchie over schijnbaar ongemixte tracks heenrapt. Zouden zijn eigen nummers werkelijk door zijn dj van YouTube zijn geript met vocalen op band en al? Het lijkt er op. Een stukje entourage gooit cd's het publiek in, een vechtpartij breekt uit en nog wil het maar niet spannend worden bij deze afsluiter. Off the Boat, zijn Tony Montana freestyle, Shot Caller, Pop That, alle hits komen langs maar amper een derde van het publiek wordt er door gegrepen. Alle clichés zijn waar: Frenchie begint te laat, is vaak onverstaanbaar, rapt vaak minder dan dertig seconden van een track en na een plichtmatig slot is hij weer weg. Gelukkig zijn er voorbeelden van Amerikaanse artiesten die het wel voor elkaar hebben, maar op deze manier maken hun landgenoten de eigen internationale markt kapot. Wat zou het goed zijn als French Montana gewoon even was komen kijken bij HydroBoyz of zelfs bij het zeventienjarige talent vandaag, hij had er nog veel van op kunnen steken.