CONCERT
120 Days, Eurosonic, Vera, 11-01-2012

MUZIEK
En waarom ook niet? Nu de Canadese band Suuns met zijn grillige elektronische rock een bescheiden doorbraak beleeft, kunnen deze Noren met hun kraut/psychrock misschien wel mee. In zijn nieuwe werk is 120 Days nadrukkelijk opgeschoven richting een soort acidhouserock, met nog meer nadruk op de elektronica. Het resultaat is een nogal pompeus geluid, dat het midden houdt tussen de duistere underground en een opportunistische poging juist de obscuriteit achter zich te laten.

PLUS
Met zijn vieren creëren de Noren een tamelijk overweldigende sound. Er wordt driftig aan de knoppen van diverse Moogs en Korgs gedraaid, er is een percussionist die de beats uit de drumcomputer aanvult met livewerk (hij is vooral dol op zijn bekkens), een bassist moet de boel op zijn plek houden. En dan is er natuurlijk de galmende, ongemakkelijk klinkende zang. Dat de band zich min of meer vernoemde naar een boek van beroepskwelgeest Marquis de Sade is een hint in de richting van de beklemmende sfeer die ze op wil roepen.

MIN
De omschrijving hierboven mag gelden als het ideaalbeeld, hetgene dat 120 Days voor ogen heeft. In de praktijk is het nogal richtingloos wat ze doen. Zet de drumcomputer maar aan, jam op de synthesizers en dan maar kijken of het tot iets leidt. Vaak niet dus. Maar dit zijn geen jams, dit zijn gewoon de nieuwe liedjes. Een steady pulse uit een synthesizer maakt nog geen sterke dansplaat. Waar een industriële elektronica band als Factory Floor er nadrukkelijk voor kiest strak en meedogenloos vooruit te spelen, is 120 Days veel te frivool om diepgang te vinden. Tegelijkertijd missen ze de liedjes om een soort new wave dance pop act in de categorie New Order te worden, en de briljant doordachte climax (à la Underworld) of de lompe effectiviteit (à la Goose) van een goede dansvloer-act. Op zeker moment staat de frontman tegen het ritme in te slaan op zijn koebel. Het zou tot iets magisch moeten leiden, maar het voelt juist als een verplicht intermezzo.

CONCLUSIE
120 Days heeft zichzelf opnieuw uitgevonden, maar de nieuwe keuzes pakken wat halfbakken uit. De Noren kiezen voor het grote gebaar, maar gaan hiermee geen festivaltent geboeid houden.

CIJFER
6