Maar debuutalbum Boys & Girls bestaat zeker niet uit niets-aan-de-hand liedjes. Daarvoor zit er net iets te veel soul en pijn in de teksten en in de kermende uithalen van Howard. Maar welk verhaal er schuilgaat achter een zin als ‘didn't think i'd make it to 22yrs old’, laat Howard (23) niet los. Dat is persoonlijk, daar praat je niet over. Een van de weinige feitelijkheden die bekend zijn, is dat Howard’s zus in 1998 overleed aan een hersentumor.

Gitarist Heath Fogg en Howard zijn nog wat onhandig in het beantwoorden van vragen over hun muziek. Zeker niet uit onwil, overigens. “Hold on, my brain is almost on”. Howard is nog niet helemaal wakker en gebruikt bij toeval de titel van de doorbraaksingle. Haar collega helpt haar de eerste minuten op weg. Hij klinkt als Tom Hanks in Forrest Gump. “Het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar Alabama Shakes is echt een democratie. Ik heb in andere bands gezeten waar er één iemand was die de richting bepaalde en de knopen hakte, maar bij ons is dat niet het geval. Wij hebben alleen een bandlid dat doet aan werkweigering”, Brittany Howard gniffelt en knikt. Fogg: “Zac (Cockrell, bassist, red.) is een van de meest creatieve personen die ik ken. Hij gelooft in zijn ideeën en speelt niets wat hij niet goed vindt. Daar hebben wij het mee te doen.”

Wanneer een band plotseling doorbreekt, zie je nog wel eens dat niet alle neuzen dezelfde kant op staan. Hadden jullie alle vier hetzelfde idee over de toekomst nadat de aandacht zo sterk begon aan te trekken?
(Howard schudt met haar hoofd)
Fogg: “Iedereen moest wennen aan de nieuwe situatie. Steve (Johnson, drummer, red.) heeft twee kleine kinderen en had een goede baan. Hij moest zeker weten dat we genoeg optredens hadden staan zodat hij zijn kinderen kon voeden en ontslag kon nemen. Zac houdt niet zo van verandering, hij zou het liefst vooral thuis zijn. Voor Brittany en ik was de keuze makkelijker.”
Howard: “Een kwestie van: wanneer kan ik mijn baan opzeggen? Nu al? Cool.”

Wat deden jullie voor werk?
Fogg: “Ik verfde huizen.”
Howard: “Ik was postbode.”

Is het een worsteling geweest om te komen waar jullie zijn, of hebben jullie de sappelende tijden overgeslagen?
In koor: “Worsteling!”
Fogg: “De band bestaat al drie jaar. We hebben twee jaar lang absoluut geen aandacht gekregen. We wisten ook niet hoe. We wilden zo graag. Zo graag spelen, schrijven en opnemen.”
Howard: “Je moet ook weten dat we uit een klein dorpje komen. Het is moeilijk om gelijkgestemden te vinden en als je dan een band hebt, om die volgende stap te zetten. Maar we bleven doorzetten en spelen. Steeds meer mensen kwamen naar de shows en uiteindelijk kregen we een boeking in Nashville, het epicentrum van de muziek in onze regio. Via mond-tot-mond-reclame belandde mijn nummer bij iemand in Los Angeles. Hij belde me en vroeg of hij You Ain’t Alone online mocht zetten. Ik vond het prima, wist ik veel. Dat was de start. De band Drive-By Truckers hoorde het en vond het goed. Zij introduceerden ons bij hun management en daarna is het gaan rollen.”

Bon Iver, Adele, Russell fuckin’ Crowe...wat is jullie verklaring voor het feit dat ze allemaal achter jullie zijn gaan staan en hun enthousiasme kenbaar hebben gemaakt voor Alabama Shakes?
Howard: “Ook zij luisteren muziek. Het is heel gaaf maar...ja, wat moet je er mee?”

Heb je ze al ontmoet?
Fogg: (op jammerende toon) “Neh”
Howard: “Die aandacht voelt niet als een druk. We proberen niet te behagen, we maken muziek. Muziek die we zelf goed vinden en als anderen dat ook vinden, cool!”

Brittany, zong je altijd al? Ook als kind?
Howard: “Mijn vader denkt dat hij me aan het zingen heeft gekregen, maar hij heeft er niet veel talent voor. Ik lach maar lief wanneer hij dat vol trots zegt.”

Wat voor muziek draaiden je ouders thuis?
Howard: “Mijn ouders werkten, dus ik was als kind veel bij mijn oma. Zij luisterde Solid Gold Oldies, een 50’ en 60’s radiostation bij ons in de buurt. De vrouwen in onze familie houden van Elvis, dus dat stond ook vaak op. Mijn vader is gek op The Temptations, Etta James, Prince en andere eighties muziek. Er zitten geen muzikanten in de familie, maar mijn oma had een piano waar ik vanaf mijn derde op speelde.”

Wanneer durfde je het aan anderen te laten horen?
Howard: “Dat vond ik nooit een probleem. Ik zing voor iedereen, ook op straat.”

Wat voor kind was je?
Howard: “Ik was een heel raar kind. Als ik mezelf als kind kreeg, liet ik me adopteren.”

Waarom?
Howard: “Ik had ADHD voordat ze het zo noemden. Ik zag laatst een oude video van mezelf. Ik heb mijn ouders mijn excuses aangeboden, zo erg was ik. Ik zette de boomhut in de fik, liet de boot meevoeren met de rivier, verdwaalde in de bossen tot diep in de nacht.”

Dat klinkt als een enorm gelukkige jeugd.
Howard: “Ik had een toptijd, ik stuiterde wel door het leven hoor.”

Je zegt net dat je nooit moeite had met het zingen tegen vreemden, maar nu deel je ook nog eens enorm persoonlijke teksten. Hoe ervaar je dat?
Howard: “Ik vind het niet erg om ze te zingen, ik vind het wel vervelend om er over te praten. Die dingen zijn privé, punt.”

Toch ga ik je vragen waarom je verbaasd bent dat je nu nog leeft, zoals je zingt in Hold On.
Howard: “Je kunt het interpreteren zoals jij het wil. Het is eigenlijk een heel basaal liedje. Ik zeg er in wat ik wil zeggen en that’s that.”


Zelf interpreteren? Luister hier naar het debuutalbum van Alabama Shakes. Op 29 april speelt de band ‘s middags in de Amsterdamse Bitterzoet. Dit concert is helaas al wel uitverkocht.