CONCERT
Willy Moon, Mini Mall, zaterdag 21 april 2012

MUZIEK
Nieuwzeelander Willy Moon vertrok op zijn achttiende in zijn eentje naar Londen. Na omzwervingen door Europa kwam hij er terug en focuste zich op muziek. De slicke dictator is autodidact en postte niet eens zo lang geleden het nummer I Wanna Be Your Man online, wat hem een mooi platencontract opleverde. De single Yeah Yeah gaf hem al de nodige airplay. Maar dat is dan ook wel wat we van hem kennen. Wat zou Willy Moon nog meer op de plank hebben liggen en welke muzikale invloeden horen we nu weer?

PLUS
Nou, het volgende: Tom Waits, Sleigh Bells, Roky Erickson, sixties rock, Grampall Jookabox, The Ronettes, Black Lips, The Cramps en The Beach Boys ook nog in de mix. En dan ben je pas op de helft. Alle nummers zijn niet langer dan twee minuten en zitten vol slimme 808 drums, scratches, rare details, breaks en overgangen terwijl het superscherpe liedjes blijven. Denk aan The Avalanches on speed met liefde voor remixheld Girl Talk en de coolness van Buddy Holly. Want my god, wat is Willy Moon cool glijdend met zijn lakschoentjes en een strak Italiaantje om het dunne lichaam gesneden. Zijn stem is geweldig en de effecten die er overheen gaan zorgen voor een vervreemdend en spannende sfeer. Morticia Adams meets Dita von Teese speelt gitaar, een gedrongen sekspoes beukt drum en een hiphopdude scratcht en mixt op de achtergrond. De muziek is hard, compromisloos en vliegt alle kanten op, maar het blijft sense maken en het is enorm aanstekelijk. Wat een hit.

MIN
De band die Willy Moon om zich heen heeft geformeerd bestaat nog niet zo lang. Het is allemaal nog wat aftasten met kleine foutjes, een kort technisch probleem en een onrustige Moon. Deze act hangt of staat bij zijn coolness en dan moeten die licht neurotische trekjes er nog wel uit. Keihard schurend geluid past bij de act en tracks, maar in deze ravetunnel wordt het soms wel erg vlak.

CONCLUSIE
Willy Moon heeft hét. Zoveel artiesten claimen de kroon van Tom Waits, maar deze iele spriet zou er wel eens mee vandoor kunnen gaan. Want dit is pas echt Tom Waits anno 2012: totaal postmoderne gekte, maar steeds hitgevoelig, stijlvol en fris. De nummers die we horen en de manier waarop ze worden gespeeld zijn zeker niet zo radiofähig als single Yeah Yeah. Dit jaar verschijnt naar verluidt Moon’s debuutalbum en op basis van dit optreden wordt dat een 25 minuten kort beest dat echt iets nieuws betekent voor popmuziek.

CIJFER
7,5