CONCERT:
Lisa Hannigan op Motel Mozaique 2012, Grote zaal Rotterdamse Schouwburg, zaterdag 21 april 2012
MUZIEK:
Lisa Hannigan kennen we vooral van de band van Damien Rice, waar ze de tweede stem zong en vaak ook lead vocalen, zoals in de hit 9 Crimes. In 2009 verliet ze Rice met de nodige slaande deuren, en sindsdien doet ze het op eigen kracht. Als solo artiest bracht Hannigan inmiddels twee solo albums uit. Hannigan speelt ook solo de folky, rootsy pop die ze samen met Rice maakte, maar de melancholie maakt in haar eigen muziek vaker plaats voor een opgewekte noot, zoals in de bitterzoete single What'll I Do van haar laatste album Passenger.
PLUS:
Hannigan heeft een onweerstaanbaar lieflijke uitstraling en ook op haar schone, kleine folkliedjes is het woord lieflijk uitstekend toepasbaar. Het is prettig druk in de Schouwburg en het publiek is duidelijk op de hand van de zangeres. Er wordt weinig gepraat tijdens de nummers en Hannigan krijgt de volle aandacht. Ze komt in haar eentje het podium op met een akoestische gitaar, om pas bij het tweede nummer vergezeld te worden door de volle band, die geheel in stijl deftig gekleed het podium betreedt. De timiditeit die de Ierse aan de dag legt heeft absoluut zijn charme en mist zijn uitwerking op het publiek dan ook niet. Ze krijgt de lachers op haar hand als haar kapsel door een wat al te enthousiaste performance zo door de war zit dat ze het met geen mogelijkheid meer in model krijgt, en als ze in een duet met de gitarist met haar stem een trompetsolo fingeert. Een ander duet van de twee, O Sleep (bedoeld als Damien Rice liedje?) is een wonderschoon, klein liedje. Andere nummers zijn rijker gearrangeerd, met bijvoorbeeld een sterk vertegenwoordigde accordeon.
MIN:
De gemakkelijk in het gehoor liggende folkpop van Lisa Hannigan blijft af en toe een beetje in de mid-tempo vierkwartsmaten hangen, waardoor niet elk liedje direct even memorabel is. Er had wat wat meer pit in het optreden gemogen, het is allemaal wel erg braaf. Pas op het laatst brengt de zangeres wat meer up-tempo tracks in de vorm van Knots, What'll I Do en I Don't Know. Er zit nog niet die instant tophit in de catalogus van Hannigan die haar definitief uit de schaduw van Damien Rice kan halen. Dat gezegd hebbende; Rice zelf heeft letterlijk niets meer uitgebracht sinds het vertrek van Hannigan, dus wie in wiens schaduw staat is de vraag.
CONCLUSIE:
“This song is for you all for being here, while you could have been at so many other places”, zegt Hannigan om Knots aan te kondigen. Het is typerend voor de bescheiden opstelling waarmee de Ierse zangeres op het podium staat. Maar zo gemakkelijk komt ze vanavond niet weg. Nadat de show al twee nummers uitgelopen is en de band het podium verlaat, blijft het publiek zo lang applaudisseren en op de planken roffelen dat Hannigan en consorten zichtbaar verrast het podium weer bestijgen. “Wow, this is amazing”, is het enige wat ze kan stamelen. Na met zichtbaar enthousiasme de hitsong I Don't Know te hebben gespeeld is het publiek eindelijk verzadigd. De Schowburg was vanavond een uur lang van Lisa Hannigan.
Cijfer
8