CONCERT
Fink, Rotterdamse Schouwburg Grote Zaal, vrijdag 20 april 2012

MUZIEK
Producer en dj Fin “Fink” Greenall verloor gedurende de jaren ‘00 zijn liefde voor elektronische dancemuziek en gooide het roer om. Als singer-songwriter brak hij door en bracht hij onlangs zijn derde album uit. Live speelt hij met een bassist en percussionist.

PLUS
Fink opent in het donker, enkel beschenen door een spot die op de grond een zwalkend silhouet schildert. Het lijkt haast wel of de lange baard, die de Brit tegenwoordig meesleept, zijn stem nog kalmer door de versterker laat glijden. Fink begon net als zijn landgenoot Jamie Lidell als producer en weet dus het een en ander van geluiden en hoe deze zo effectief mogelijk te gebruiken. Niet alleen zijn stem is vandaag van buitengewone klasse. Alle sonische details kloppen. De effecten over zijn gitaar ontbreken op de plaat, maar zorgen hier voor diepte en kleine verrassingen. De bas houdt het midden tussen een versterkte basgitaar en iemand die plukt aan een cello. En dan de drummer, die afwisselend een drumstel bekwast, een cojon aait of voor de tweede gitaarpartij zorgt. Perfect Darkness is een broeierige, spannende opener waarbij langzaam de visuals aanwakkeren en het decor van tientallen schemerlampjes ontwaakt. Het eerste hoogtepunt volgt na drie nummers met het beeldschone Blueberry Pancakes en die gulden baslijn. Berlin Sunrise en Honesty zetten deze energie voort en het applaus wordt elke keer luider. Fink vertelt hoe Motel Mozaique in 2006 zijn eerste festivalboeking was. Inmiddels speelt hij in de grote Schouwburg en weet hij deze vrijwel de hele tijd stil te houden. Met This Is The Thing en een enorm aanzwellend Sort of Revolution eindigt de set bijna in een dansavond.  

MIN
Na de opening zet Fink niet gelijk door, hij kiest er voor om een kwartier te blijven bouwen aan spanning. Ook op tweederde van de set zijn het twee ingehouden nummers die niet ver genoeg reiken. Zo ontstaat er toch wat ruimte voor een enkeling die zijn week wenst door te nemen.

CONCLUSIE
Fink IS dat in slowmation vallende wijnglas; die constante spanning die ook bij het aanraken van de grond nog niet voorbij is, maar over gaat in vele scherven en klanken. Zonder zware middelen in te zetten of duistere teksten te gebruiken, kan Fink je een uur lang op het puntje van je stoel zetten. Geen moeilijke elektronica, geen stiltes of ongemak en toch zet hij die hele Schouwburg binnen no time in de hens. Zijn stem is sinds Biscuits for Breakfast (2006) aardig in toon gedaald en hij speelt nog meer met bewust weinig articulatie. Zo onstaat er een nadruk op de woorden waardoor werkelijk elke zin aan komt. Deze Brit heeft een geheel eigen hoek voor zijn muzikaliteit gevonden en verandert daar per plaat maar heel weinig aan. Waarom zou hij ook, het wordt niet gezapig en op elk album staan weer drie prachtige liedjes.

CIJFER
8