CONCERT
Blaudzun, Motel Mozaique, Off Corso, vrijdag 20 april 2012
MUZIEK
De combinatie van zwierige art-rock en folkpop die Blaudzun speelt, heeft sinds zijn laatste album een groot publiek weten te bereiken. Het vorige album Seadrift Soundmachine bevatte naast toptracks als de single Quiet German Girls of het prachtige Midnight Room nog wat te veel navelstaarderige, introverte niemendalletjes. De melancholie blijft overheersend, maar tegenwoordig is er meer plaats voor opgewekte majeurakkoorden zoals in Who Took The Wheel. Op Heavy Flowers perfectioneert Blaudzun de barokke sound die uitstekend past in de tijdgeest van de folkrevival.
PLUS
De Blaudzun-experience wordt inmiddels uiterst professioneel neergezet. Dat doet de singer/songwriter zeker niet alleen: acht muzikanten voorzien de nummers van veel dynamiek. Zoals in het ijzersterke We Both Know, waarin de band geroutineerd laveert tussen muisstille momentjes met alleen een tokkelende mandoline tot erupties van percussiegeweld. De nummers van het laatste album zijn op de setlist ruim vertegenwoordigd en worden ook het meest overtuigend gespeeld: van de pathos van de rijk gearrangeerde titeltrack Heavy Flowers tot een zeer opzwepende, bijna razende uitvoering van Sunday Punch. Vanaf het moment dat Johannes Sigmond zelfverzekerd het podium opstapt met zijn band in zijn kielzog staat hier een ensemble dat uitstraalt overtuigd te zijn van zijn kunnen.
MIN
Is het juist diezelfde zelfverzekerdheid die leidt tot een soort afstand met het publiek? Moeilijk te zeggen; op andere shows, zoals zijn showcase op Eurosonic, werd het publiek vanaf de eerste minuut meegezogen in de bombastische maalstroom van Blaudzun en zijn band. Die klik was er vanavond niet: met slechts een aarzelend applausje worden ze begroet door het publiek, en ook gaandeweg het optreden komt er weinig liefde vanuit ze zaal. Blaudzun roept vanavond niet de gun-factor van het publiek op. Het zorgvuldig gecultiveerde imago van Johannes Sigmonds alias als afstandelijke, wereldvreemde kunstenaar versterkt deze kloof. Behalve een wervend praatje voor Record Store Day zoekt hij weinig interactie op met de zaal. Deze afstandelijkheid past bij de barokke totaalbeleving die Blaudzun met zijn show wil oproepen, maar vanavond slaat de sprookjessfeer niet over op het publiek. Het is allemaal net wat te bedacht.
CONCLUSIE
Blaudzun is het vanavond net niet. Om een show als deze te kunnen laten werken moet de om zich heen grijpende bombast van Blaudzuns sprookjeswereld de mensen in de zaal kunnen pakken, om ze vervolgens niet meer los te laten. Als dat niet gebeurt, is het juist diezelfde pretentie die ervoor zorgt dat de kloof tussen band en publiek groter wordt. Dit alles neemt natuurlijk niet weg dat de prachtige, rootsy popmuziek van Johannes Sigmond van een onbetwistbare kwaliteit is. Door dit vakmanschap blijft ook een show die nét niet helemaal uit de verf komt, nog altijd stevig overeind. Eindcijfer: een robuuste 7.
CIJFER
7