CONCERT
Moss, Motel Mozaique, Off Corso, vrijdag 20 april 2012
MUZIEK
Het is een goed jaar voor de Nederlandse popmuziek, en dat zie je terug in het programma van Motel Mozaique: Blaudzun, Rats On Rafts, Le Le, Bart Constant, een afvaardiging uit Kytopia, en niet te vergeten Moss. De band bracht begin dit jaar het derde album Ornaments uit, een dappere plaat. Geen opportunistisch vervolg op de doorbraak, maar een ritmisch spannende plaat, met voortdurende knipoogjes en rafelige momenten. Symbolisch wellicht dat drummer Finn Kruijning - meer dan slechts slagman - een plek rechts voor op het podium heeft in plaats van dienend achterin.
PLUS
Vooral het begin van de set is wat dat betreft ijzersterk. Neem Spellbound, het tweede liedje van de tweede plaat, vandaag ook het tweede liedje van de set. Bas en gitaar spelen kort en scherp, houden het tempo moordend hoog. Er wordt zowaar voorzichtig gedanst. What You Want heeft een mooie drive door bas en gitaar die ritmisch net tegen elkaar in spelen en stuwende drums. Iets soortgelijk hoor je in Good People, waardoor het van zichzelf behoorlijk pakkende liedje een eigenzinnig randje krijgt. Marien Dorleijn zet even zijn bril af voor The Hunter, de nieuwe single. Het begint rustig. Opvallend rustig zelfs als je het vergelijkt met de rest van de set. Maar gaandeweg wordt duidelijk waarom hij zijn bril er even niet bij kan hebben: het einde is ingehouden ruw. Echt uitbundig zal het nooit worden. In die zin verloochent de band zichzelf niet ten opzichte van zijn debuut. De puzzelstukjes zijn alleen op hun plek gevallen.
MIN
Na The Hunter - toch al redelijk midtempo - zakt de set nog verder terug, haast tot hun nulpunt met Tiny Love, op de plaat een mooi rustpunt, in de set een wegtrekkertje. Dat komt ook doordat Dorleijn zich van zijn publiek af moet wenden om toetsen te spelen. Op zo'n moment heb je ineens tijd om na te denken waar deze band nu eigenlijk voor staat. Met het mes op de keel? Ehm, niet echt ergens voor. Voor goede liedjes, slim en vernuftig in elkaar gezet. Of nou ja, misschien wel voor meer, maar dat komt er nog niet echt uit. Dat is misschien wel de grote volgende stap voor Moss.
CONCLUSIE
Die scherpe liedjes krijgen we in het vervolg gelukkig weer. Oude 'hit' I Apologise (Dear Simon) met zijn knappe harmonieën bijvoorbeeld. Als slotstuk krijgt Motel een tien minuten durende versie van Silent Hill, waarvan de laatste vijf minuten bestaan uit een soort krautrock/psychedelica, niet vuig of wild, maar zeer geconcentreerd en constant boeiend. Geen rock 'n roll poses of charismatische bewegingen (ok, heel even aan het einde, een poging), maar wel een band die met verschrikkelijk veel zelfvertrouwen op het podium staat. En terecht.
CIJFER:
8
Motel Mozaique: Moss zelfverzekerd zonder poespas
Een band die Nederland mag koesteren
Toen Moss een paar jaar geleden ongemerkt debuteerde, belandde de groep in een belegen vinex-hoekje. Anno 2012 blijkt de band weinig te maken te hebben met saaie doorzonwoningen. Hooguit misschien nog de luxaflex visuals, maar die zorgen juist voor een aangenaam psychedelisch randje. Moss is op Motel Mozaique gepromoveerd van Rotown naar Off Corso en bewijst zich als een band om te koesteren.