CONCERT:
tUnE-yArDs, Lowlands India, vrijdag 17 augustus 2012
MUZIEK:
Frontvrouw Merill Garbus (New England, VS) omschrijft haar muziek wel eens als Africa blues of wonky pop, wij houden het op de vrouwelijke versie van Vampire Weekend. Al was het maar omdat beide bands met Afrikaanse ritmes rommelen. Garbus staat bekend om haar debiele gekkenbekkentrekkerij, waarbij ze het eigenlijk altijd wel presteert om zuiver te zingen en toon te houden. Live wordt ze bijgestaan door bassist en percussionist Nate Brenner, voor de Whokill-tour heeft ze altsaxofonist Noah Bernstein en Matt Nelson op de tenorsax meegenomen voor wat extra schwung.
PLUS:
Kleur, kleur, kleur! Frontvrouw en zangeres Merill Garbus is in het rood gekleed en heeft blauwe strepen over haar gezicht lopen. De rest van haar band draagt een neongroene hoofdband en gele streepjes op het gezicht. Dat stemt al vrolijk. Gelukkig hoeft de band het niet alleen te hebben van uiterlijke gezelligheid, de muziek helpt ook een handje mee. Garbus zorgt zelf voor de drums met behulp van drumstokjes die ze nu eens tegen elkaar tikt, dan weer tegen de drums slaat die er staan. Vervolgens neemt ze dat op met haar loop-pedaal. Hetzelfde doet ze met zang en andere instrumenten (tamboerijn, ukulele). Het is een kunstje dat we vaker gezien hebben, maar live is het nog altijd spannend om te zien of het lukt. En het gaat goed. Merill laat geen stilte vallen: de set is een aaneenschakeling van nummers die naadloos in elkaar overlopen. Het werkt, want het publiek hangt aan haar lippen. De blazers zorgen voor de funky ondertoon en laten ons wat meer dansen. Het publiek zingt veelvuldig mee, en prijst Garbus telkens als ze haar hoge uithalen loepzuiver haalt. Ook het keukengerei waarmee de band speelt is verrassend. Zo slaat bassist Nate op jampotjes en een zilveren pan en helpen de blazers de percussie ook een handje mee door zo nu en dan tegen een bakplaat te tikken.
MIN:
Veel nummers missen een duidelijke songstructuur. De 'hits' 'Bizness', 'Gangsta' en 'My Country' hebben dat wel en steken daarom boven de rest uit. Dat heeft als gevolg dat de andere nummers soms klinken als tussenstukken, en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ze zijn soms zo atonaal of apart dat je niet zo goed weet wanneer een liedje ophoudt of begint, en dat zorgt voor wat verwarring.
CONCLUSIE:
Ondanks dat de India slechts halfvol staat, gaan de voetjes stevig van de vloer. Het aanwezige publiek vindt het een topshow, maar we kunnen niet ontkennen dat deze vreemde eend in de bijt toch wat meer toegankelijke liedjes nodig heeft. Of gewoon een hele rits kinderen op het podium zetten, zoals in hun videoclips. Dat werkt ongetwijfeld ook.
CIJFER:
7-