Lowlands 2012: Willy Moon de uitvinder van futuristische retrorock

Slick Rick gooit negen liedjes in twintig minuten tegen de muur

Erik Zwennes ,

Willy Moon doet iets geks. Hij maakt muziek die je niet eerder hebt gehoord, in een vorm die je nog niet kende en zonder enig compromis. En dan is het eigenlijk ook nog enorm catchy. Is het enkel een noviteit of heeft Moon goud in handen?

CONCERT:
Willy Moon, Lowlands X-Ray Stage, zaterdag 18 augustus 2012

MUZIEK:
Sleigh Bells met klasse, hiphop in pak, futuristische retrorock. 50's dancemuziek, veel The Cramps, Roky Erickson, wat Tom Waits, The Ronettes, The Beach Boys, en Nick Cave, bigbandbreakbeat, psychedelica en garagerock. Het lijkt een belachelijk lelijke combinatie van invloeden, waar enkel een een party-dj op een slecht hockeyfeest zich aan zou wagen. Maar in de handen van de Nieuw-Zeelandse Londenaar Willy Moon is het de basis voor een beestachtige mash-up in de lijn van The Avelanches (kent u ze nog?). Maar dan niet als dj-set, maar in de vorm van popliedjes die meestal niet langer dan tweeënhalve minuut duren.

PLUS:
Willy Moon heeft hét. Meisjes willen hem, jongens willem hem zijn. De jonge bonenstaak heeft zich zoals altijd strak in een perfect zittend maatpak gehezen. Zonder enige reserve stormt hij op, begroet het publiek, doet wat wilde pasjes en dirigeert zijn sexy band door de set. Inmiddels durft Moon iets meer aandacht te delen waardoor de dj wat meer freestylet, de drumster in BH kort los mag en Morticia Adams op gitaar twee deftige soli ten gehore brengt. Als derde nummer volgt een meezinger in fifties Hollywoodstijl. Een duet met Lana del Rey lijkt enkel een kwestie van tijd. Laat Moon maar eens wat erotiek uit die bleeksnoet toveren. Spooky westernsound en Kanye’s 'Jesus Walks'-alike-sample staan aan de basis van het heftige Railroad Track. Morticia die vandaag als The Cat wordt voorgesteld gooit er een prima solo uit. 'Yeah Yeah' is een hoogtepuntje waar de Amerie like drums ineens opvallen. Tegen het einde volgt een nieuw nummer dat doet denken aan hiphop, met gabber en acid-drums en No Doubt quasi-tropicana. Moon sluit af met het "minimalistische" 'She Loves Me' en is al weer verdwenen. Wow.

MIN:
Sinds Motel Mozaique is de band geweldig op elkaar ingespeeld. De rol van de dj/turntablist blijft wat lullig. Dat kan cooler. Twee liedjes zijn niet op het niveau van de rest. Verder hoort Moon natuurlijk in de Stadsschouwburg met burlesque dames om hem heen, maar een kniesoor... .

CONCLUSIE:
In twintig minuten werpt Willy Moon negen liedjes tegen de muur, zeven blijven er plakken. Met zijn unieke stijl totaal postmoderne gekte, hitgevoeligheid, stijl en sexy band is hij een ideale verrassingact. Nu zien of hij er in de toekomst ook meer van kan maken. 

CIJFER:
8