Lowlands 2012: White Rabbits hupt in weelderig indiegras

Meer focus op grooves dan op coupletjes

Atze de Vrieze ,

White Rabbit, was dat niet een psychedelische klassieker van Jefferson Airplane? Inderdaad, maar daar heeft dit White Rabbits niet veel mee van doen. Het zestal uit New York gaat niet voor de trip, maar voor vlijtig spel.

GEZIEN:
White Rabbits, Lowlands India, vrijdag 16 augustus 2012

MUZIEK:
White Rabbits tourde een paar jaar terug met Spoon en kreeg zanger Britt Daniel zover achter de knoppen plaat te nemen in de studio. Dat die band zich over White Rabbits ontfermde is geen verrassing, want deze jongens maken net zulke clevere indierock. Meer gericht op grooves dan op pakkende coupletjes. Hun derde langspeler Milk Famous is niet hun beste, onder meer door half geslaagd experiment met een meer elektronisch geluid (zonder de gitaren de deur te wijzen) en een wat donkerder sfeer. Een cult-crossover-hitje staat er niet op, toch heeft de band nu een plek in India veroverd.

PLUS:
Er gebeurt van alles op het podium: toetsen, een tweede drummer die ook regelmatig een derde gitaar ter hand neemt, intense blikken. White Rabbits is een echte muzikantenband, die respect wil afdwingen met fraai in elkaar grijpende geluidslagen en nooit de gemakkelijke weg kiest. 'While We Go Dancing' is een van de meest geslaagde liedjes, wat luchtiger dan de rest ook. Nog beter is 'Percussion Gun', leadsingle van de tweede plaat. Zo'n liedje waarvan de titel overduidelijk voortvloeit uit de muziek: flamboyant ratelend, met een hang naar voren en een goede hook in het refrein.

MIN:
Veel beter ook dan nieuwe single 'Heavy Metal', die (grappig met zo'n titel, hihi) drijft op een kopstem, een synthesizer en een wat meer ingehouden ritme. Beetje Yeasayer-achtig, maar dan minder goed. 'Heavy Metal' toont meteen de valkuil van deze band: het wordt langzaamaan meer sound dan liedje. En dan is het frisse er snel af. Daarnaast lijkt de band iets van zijn scherpte verloren te hebben. Het is geen gebrek aan inzet of gedrevenheid. Er wordt overduidelijk meer ingezet op het genereren van energie dan op secuur spelen, maar vaak is het geluid simpelweg slordig. Zeker in de eerste helft van de set is het dan ook ploegen door de mindere songs.

CONCLUSIE:
Eigenlijk was White Rabbits drie jaar terug op zijn top, maar toen lette niemand daar op. Nu is het allemaal prima en aardig. Een vrolijk en sympathiek huppend indiekonijntje dat net niet boven het maaiveld uitkomt.

CIJFER:
7-