Lowlands 2012: The Walkmen, genieten van een band in topvorm

Klasse, souplesse en dankbaarheid na zonsondergang

Erik Zwennes ,

Zoals Usain Bolt na het winnen van de 100 meter op de Olympische Spelen, zo kijkt zanger Hamilton Leithauser over het veld waar hij vandaag de beste is. ‘Arrogant’ is niet het juiste woord. Het is eerder zelfverzekerd en trots, zelden cocky. Soepeltjes gooit hij de microfoon van zijn linker naar de rechterhand. Hij kromt zijn rug en laat de uithalen werkelijk uit zijn tenen komen. The Walkmen is de laatste jaren al enorm goed, maar vandaag valt alles nog eens extra op zijn plek. En dat na zonsondergang in een tent vol mensen die genieten van deze gewaarwording.

CONCERT:
The Walkmen, Lowlands Grolsch, zaterdag 18 augustus 2012

MUZIEK:
Een van de beste indierockbands van de afgelopen tien jaar is nog steeds bezig. Sterker, The Walkmen is misschien wel beter dan ooit. In strak tempo brengt de band uit New York elke twee jaar een goed tot geweldig album uit. Met de laatste twee, Lisbon en Heaven hebben ze zichzelf opnieuw uitgevonden. Ook zij haakten in op de stroom die The Strokes met het debuutalbum Is This It begin deze eeuw inzette. Snelle hoekige gitaarpop stond ze goed, maar daar worden maar weinig bands mooi oud mee, zo bleek. Von Bondies, The Strokes, The Libertines, Interpol, je krijgt er anno nu niet veel geld meer voor. Zeker artistiek gezien niet. The Walkmen is nu juist op topniveau. 

PLUS:
The Walkmen is nooit een heel grote band geweest. Deze plek in India is een mooie beloning voor jarenlang aan de subtop. De band komt op en zet 'Line by Line' in, zanger Hamilton Leithauser wandelt droogjes het podium op. Zijn jasje en broek vloeken, laten we het er op houden dat de broek verwassen is gedurende de never ending tour. Want wat is deze band op elkaar ingespeeld. Zou er een act op dit festival strakker en soepeler spelen? Leithauser zingt niet als een klassieke rockzanger. Hij houdt de microfoon losjes in zijn hand en staat er bij als een combinatie tussen een rapper en een bokshost. Hij loert de zaal in en kijkt over de troepen. Voorheen vol spanning en concentratie, vandaag soepeltjes en met plezier. Hij lijkt de afgelopen jaren wat demonen kwijt te zijn geraakt en geniet. Hij is blij met de opkomst, bedankt het publiek constant en glimlacht. 'Heaven' en 'Juveniles' zijn gedragen en uitgelaten tegelijk. Wat een flair hebben deze toch vrij kleurloze jongens vandaag. De band speelt 'The Rat' al vroeg in de set. Het toont dat The Walkmen veel verder is dan de hit uit 2004. 'Woe is Me' en 'The Witch' zijn hoogtepunten. In 'We Can't Be Beat' de eerste beestachtige uithaal van de zanger. 'Blue As Your Blood', 'In the New Year' en 'Angela Surf City' raken zelfs de mensen achter in de tent. Geen poespas, geen overbodig gelul en toch zoveel vervoering. Met het pijnlijk indringende 'All Hands and the Cook' eindigt de set, maar niet voordat Leithauser soepeltjes zijn band voorstelt en twee keer een wereldbrul ten gehore brengt. De nacht valt.

MIN:
Euhm, 'Love is Luck' van het laatste album Heaven had net wat minder impact dan de rest van de nummers.
 
CONCLUSIE:
De setting, het tijdstip (22:00-23:00 uur) het publiek, de setlist, de houding van de bandleden en de souplesse, alles klopte vandaag bij The Walkmen. De band wil nog wel eens stug en weinig innemend overkomen, maar sinds een tijdje zit er meer rust in optredens. Vandaag kwam alles prachtig samen en laten de Amerikanen horen en zien dat ze niet alleen op papier een van de beste bands op het Lowlandsaffiche zijn. 

CIJFER:
9