Lowlands 2012: Ontzettend lekker dansen bij The Whitest Boy Alive

Hoe je een tent moet laten koken

Judith Laanen ,

Als je van dansen houdt, ben je bij The Whitest Boy Alive aan het juiste adres. Deze funky groovy disco-achtige act weet van geen ophouden en schudt de ene na de dansbare track uit de mouw. De Grolsch staat vol met fans van het eerste uur, die ook al bij de show op Lowlands 2010 waren. Maar de band heeft ook een hele hoop nieuwe fans erbij gekregen vanavond.

CONCERT:
The Whitest Boy Alive, Lowlands Grolsch, zaterdag 17 augustus 2012

MUZIEK:
The Whitest Boy Alive is het funky dreampopproject van de Noor Erlend Øye, die met zijn woeste blonde haardos en grote bril inclusief bijzondere danspassen flink wat weg heeft van Napoleon Dynamite. De band is in 2003 opgericht als elektronische act, maar gaandeweg is het een liveband geworden. Begonnen als electro, is The Whitest Boy Alive aangevuld met funk en disco, waardoor het extreem dansbaar is.

PLUS:
Vanaf het eerste nummer gaat het dak eraf en dat blijft vervolgens het hele concert zo. The Whitest Boy Alive weet heel knap het hele concert in ongeveer dezelfde beat te hangen. Dat danst ontzettend lekker weg. Al bij het derde nummer blijkt hoezeer de tent de band van dienst wil zijn. Zanger Erlend Øye en bassist Marcin Öz spelen een intens stukje samen, waarna ze heel langzaam door de knieën zakken. Als ze dan gebaren dat de tent hetzelfde moet doen en het licht gedimd wordt, voert dat de spanning goed op. Zodanig zelfs dat tot ver achterin iedereen daarna opveert en al springend losgaat. Het kleurige voorkomen van de band (zeg maar alle kleuren van de regenboog) past precies bij de vrolijke dansbare disco-achtige funk die ze maken. Toetsenist Daniel Nentwig krijgt sowieso een hele grote plus voor zijn flitsende pianospel. Ook Erlends improvisatietalent mogen we niet vergeten. Als drummer Sebastian Maschat tussen de bedrijven door even een hi-hat aan elkaar klust, bespeelt Erlend heel knap de Grolsch door wat teksten te verzinnen en te zingen. Daarna zetten ze, alsof het niets is, een reggaenummertje in. Gaat er natuurlijk in als koek. Bij 'Timebomb' is de band in donkergroen uitgelicht, dat de diepe baslijn van het nummer versterkt. Deze band kan niks slecht doen. Zelfs niet middenin een nummer stoppen en naar elkaar gebaren ‘Hee, stop eens even, ik heb even de aandacht nodig’. Om vervolgens het publiek weer mee te laten klappen op een alternatieve maat of mee te laten oeh-en en aah-en. Het kan allemaal niet op. En het mooie is dat het totaal niet verveelt. Dat meezingen ongeveer zo oud is als de prehistorie wisten we al, maar hier werkt het wonderwel. Sterker nog, het versterkt de band tussen de Erlend en zijn maten op het podium en het publiek in de Grolschtent. En gewoon door met hit 'Intensions' alsof er niks gebeurd is. Deze set bestrijkt niet veel nummers, maar elk nummer wordt dermate lang uitgesponnen tot een groovend feest dat je haast niet door hebt dat er alweer een volgend nummer is begonnen.

MIN:
Niks. Nee maar echt.

CONCLUSIE:
Als er één band is die weet hoe je een tent moet laten koken, een publiek moet laten smeken om meer en na afloop de laatste noten heel hard laat scanderen, dan is het The Whitest Boy Alive. Hier kunnen we kort over zijn: dit zijn de meesters in het bespelen van hun publiek en gaven een dijk van een optreden dat terecht het hoogste cijfer verdiend. Ze hadden eigenlijk al gewonnen voordat ze opkwamen.

CIJFER:
9