GEZIEN:
The Kik, Lowlands India, zaterdag 18 augustus

MUZIEK:
The Kik is feitelijk een reïncarnatie van The Madd, een retrobandje dat enig succes vierde met sixties beatpop. Nou ja, retro: deze jongens waren écht sixties, ouderwets vanuit hun hart. Muziek uit de tijd dat haar voor de oren genoeg was om ouders de gordijnen in te jagen. De band bevat ook de frontman van Mark & The Spies, die soms ook leadzang voor zijn rekening neemt. De hele Kik is gezegend met een gulden glimlach. De sleutel tot succes bleek een overstap naar Nederlandstalig, die resulteerde in een prima album, veel optredens en een aanstelling als DWDD-huisband in het komende seizoen. Dat kon ook bijna niet anders, met een bijna letterlijke open sollicitatie in het titelnummer van hun plaat.

PLUS:
Weer of geen weer, een heer gaat in pak. The Kik rockt de lachspieren. De hoofden wiebelen beschaafd op het ritme van de slaggitaar, terwijl achter de coulissen een museumstuk uit de nederbietgeschiedenis zich klaarmaakt. Armand oogt als de Obi Wan Kenobi en Winnetou van de Nederlandse popmuziek ineen. Een bedwelmde paradijsvogel. Hij is hier voor 'Er Is Niemand', een lied met min of meer dezelfde strekking als zijn grootste hit 'Ben Ik Te Min': er is niemand die echt iets om je geeft, dus waarom zou je moeite doen om in het gareel te lopen? Natuurlijk kiest The Kik niet voor de evergreen. De archieven hebben immers meer te bieden. 'Cleopatra' bijvoorbeeld, een geweldig leuke cover. Goede keuze, die overstap naar het Nederlands. Ineens zijn ze beschermheer van een potentieel cultgenre, dat liefde verdient. Kijk naar Armand, hij is een orchidee die water nodig heeft. Nederlandstalige beatmuziek heeft dat lullige, dat Dave von Raven als geen ander naar zijn hand kan zetten. Er is meer ruimte voor humor, voor een bescheiden Rotterdam-cultus (een lied over een aan lager wal geraakte wielrenner), voor vertedering (alles wat hij wil: een huis met een tuintje).

MIN:
De beste liedjes zitten aan het begin, de mindere in de tweede helft. Het nieuwe psychedelische liedje 'Ruimtetuin' is wel aardig, maar er zijn ook wat songs die de vlotheid van 'Simone' of 'Springlevend' missen. Dat liedje over die wielrenner bijvoorbeeld, dat Von Raven zelf al voorstelt als het vaste inkakmoment in de set. Het is een aandoenlijke ode, maar niet zo'n goed liedje. Dave houdt de show gaande op zijn charme, en met Armand als slot gaat eenieder met een glimlach heen.

CONCLUSIE:
Nee, misschien zou niemand The Kik missen als ze niet zouden bestaan, en ze stuwen de popmuziek niet vooruit in de vaart der volkeren, maar wat is het goed dat ze er zijn. Ook vandaag hebben ze de dag weer een beetje kleur gegeven. En morgen? Ach, voor hetzelfde geld zijn we dan dood.

CIJFER:
7