CONCERT:
The Cribs, India, zondag 19 augustus 2012
MUZIEK:
Ooit zat Johnny Marr (The Smiths, Modest Mouse) in de band (van 2008 tot 2011). Nu niet meer. Dat moet genoeg zeggen. De band uit het Engelse Wakefield maakt sinds 2001 punkachtige garagerock, en bestaat uit de tweeling Gary (bas en gitaar) en Ryan (zang en gitaar) Jarman, en hun jongere broertje Ross op drums.
PLUS:
De goede rock en roll-poses van gitarist en zanger Ryan Jarman. Zo nu en dan eindigt hij liggend op de grond naast zijn microfoon. Dat moet, want die heeft hij net omver geschopt. En ja, als je dan nog een stukje moet zingen, dan kun je het net zo goed liggend doen. Dat ze met overgave spelen en een ‘interessante’ show neerzetten door al dat rocksterrengedrag kan ook niet ontkend worden.
MIN:
Zullen we maar meteen bij het slechtste beginnen? Die zang! Je zou toch denken dat de techniek een hele hoop kan verhelpen maar zelfs dit niveau van vals valt niet goed te stemmen. Ja, dat mogen wij zeggen. Gitarist Ryan schreeuwt zich het concert door en bassist Gary heeft überhaupt moeite met het vinden van de juiste toonhoogte. De zang van Gary is sowieso nauwelijks te verstaan, behalve wanneer hij wordt bijgeschreeuwd door broer Ryan. Gutturaal gestotter, dat is het en niets meer. De gitaarpartijen zuiver spelen lukt natuurlijk ook niet als je tijdens je optreden moet werken aan je imago van overgewaardeerde rockster. En wie is toch die jongen die op rechts de hele tijd zijn gitaar staat te stemmen? Oh, het is nog een bandlid, en wel David Jones van Nine Black Alps. Door zich zo af te zonderen lijkt het alsof The Cribs een driemansband is. Qua podiumpresentatie weet de band hoe je een ruige show moet neerzetten, evenals hoe je je imago als rockband moet behouden. Als je het moet hebben van rebelse rockdingen als over de monitoren lopen, kun je de klok erop gelijk zetten dat de liedjes niet genoeg op zichzelf staan om de aandacht van je publiek vast te houden. Ook voor mensen die gevoelig zijn voor epilepsie, is dit optreden door de lichtshow een slechte keuze. Er zijn welgeteld twee nummers die eruit springen: 'Hey Scenesters' en 'Men’s Needs'. Maar dat is misschien alleen omdat we hiervan de tekst kunnen verstaan, min of meer dan. Ze zijn wel lekker ruig hoor, die Cribs. Niks mis met wat microfoons omver schoppen en er dan naast gaan liggen. Sowieso is er altijd eentje die dwars moet liggen, laten we het daar maar op houden. 'Nu gaan we eentje spelen van ons laatste album. Die spelen we niet zo vaak.' Alsjeblieft. Moeten we daar nu blij mee zijn? Als we het album opzetten klinkt het beter. De toegevoegde waarde van dit live optreden is het kinderachtige gedrag van Ryan op links. Dit optreden valt in de categorie ‘of je houdt ervan, of je vindt het niks’.
CONCLUSIE:
Omdat een nul geven niet echt kan - ze zijn immers helemaal uit het Verenigd Koninkrijk over komen vliegen met al hun instrumenten, dus fysiek zijn ze er – krijgen ze in ieder geval daarvoor één punt. En vooruit, voor de inzet krijgen ze nog een punt. Maar meer krijgen ze echt niet.
CIJFER:
2