CONCERT:
Refused, Lowlands Grolsch, vrijdag 17 augustus 2012

MUZIEK:
Zweedse hardcorepunkers, in januari dit jaar - veertien jaar na de split - besmet met het reünievirus. Ze spelen op Lowlands niets van hun debuut uit 1996, van opvolger Songs to Fan the Flames of Discontent drie songs ('Rather Be Dead', 'Hook, Line and Sinker' en 'The Slayer'). De overige negen stammen allemaal van The Shape of Punk To Come, het album dat uitkwam net voordat ze stopten en sindsdien als zeer invloedrijk voor het punkgenre geldt.

PLUS:
Boegbeeld Dennis Lyxzén oogt als een op hol geslagen adhd'er, anders gezegd: hij heeft een fenomenale liveshow in huis, inclusief acrobatische toeren met de microfoon. De band vliegt er in de voor tweederde gevulde Grolsch meteen vol in met 'Worms of the Senses'. De Zweden gaan tekeer alsof ze nooit veertien jaar lang gestopt waren. Na enkele nummers blijkt de zanger ook een lage stem en een krijs/halve grunt te bezitten. Hij stapelt twee monitors op elkaar - tot afgrijzen van de geluidsman - springt erop en geeft nog wat acrobatiek ten beste. In 'Rather Be Dead' krijst hij zoals Dylan Baldi (van Cloud Nothings) even voor hem ook zo mooi deed. De band heeft de Grolsch eigenlijk een uur lang bij de ballen en logenstraft elk vermoeden van enige roest.

MIN:
Het kwam wat rustiger op gang dan gehoopt. Zo kreeg 'The Refused Party Program' een wat tammere uitvoering mee dan op plaat. Het duurt een kwartier voordat de Grolsch 'm voelt, maar dan komt Refused ook echt binnen en klapt de heule tent mee. Geinig die anekdote over hoe je als band het beste jarenlang kan stoppen om dan succesvol terug te komen (direct daarna raadt de zanger bands wel aan om vooral keihard te werken). Geiniger nog om meteen daarna 'Refused Are Fucking Dead' te spelen, tevens de titel van het manifest waarmee ze in 1998 afscheid namen en wat aan duidelijkheid weinig te wensen overliet: 'This is the last that we have to say about it, WE WILL NOT GIVE INTERVIEWS TO STUPID REPORTERS who still haven't got anything of what we are all about, we will never play together again and we will never try to glorify or celebrate what was.'

CONCLUSIE:
Dennis Lyxzén neemt nog eens het woord. Niet voor een obligate aankondiging of verzoek om toch vooral je handen in de lucht te steken, maar omdat Pussy Riot hem aan het hart gaat. De hele band trouwens, want op het drumstel is de tekst 'Free Pussy Riot' gekalkt. 'Pussy Riot is schuldig verklaard en ze willen ze drie jaar gevangenisstraf geven. Voor het protesteren in een kerk?! Als we zo beginnen moet ik 200.000 jaar zitten.' Vervolgens draagt de zanger 'Rather Be Dead' aan de Russische band op. Mooi man, hoe die Zweden trouw blijven aan hun punkroots.

Het beste aan Refused is nog wel dat ze niet echt gedateerd klinken (noch ogen), terwijl ze punk spelen die zeker vijftien jaar oud is en van oorsprong nog twee decennia ouder. Die dienen ze gewoon weer berestrak en met redelijk wat passie op. Dat maakt dit een van de betere reünies. Oprecht of niet; deze gasten hebben echt nog wat op de festivalpodia te zoeken en de jongere generatie wat te leren over punk. Hoe punk meer is dan muziek, een beweging, een middel is om onrecht aan de kaak te stellen. Omdat het kan, omdat het moet. Lyxzén geeft tot slot nog een boodschap mee: 'Stay curious people, stay wild and stay fucking hungry.' Bovendien getuigt het van grote visie om een van de meest invloedrijke punkalbums ooit The Shape Of Punk To Come te noemen. Briljant.

CIJFER:
8