Lowlands 2012: Nicolas Jaar is sensueel en donker

Producer doorbreekt zelf de magie

Atze de Vrieze ,

Het is donker bij Nicolas Jaar. Heel donker. Op de eerste rij staat een jongen in een Joy Division shirt. Dat is precies te zien als het blauwe licht heel even aanfloept. De 22-jarige New Yorker maakt er een stemmige avond van met zijn twee muzikanten. Gek genoeg zit er geen drummer bij. Die had hij eerder wel. Dat kan maar een ding betekenen: Jaar wil nog verder de diepte in.

GEZIEN:
Nicolas Jaar, Lowlands Bravo, vrijdag 16 augustus

MUZIEK:
22 jaar is hij nog maar, de New Yorker die met het album Space Is Only Noise veel bewondering oogstte. Het is een wat dichterlijke titel, en dat past wel bij de gedragen muziek van deze jongen. Net als James Blake vraagt hij de luisteraar om geduld, benut hij de ruimte tussen noten en is hij buitengewoon serieus aangelegd. Meer nog heeft hij gemeen met Deen Anders Trentemoller, al kiest die voor een veel overweldigender geluid met grootse climaxen.

PLUS:
Nicolas Jaar houdt het juist zo lang mogelijk klein. Zo nu en dan is het - eerlijk is eerlijk - een kwestie van wachten tot er wat gebeurt, maar ALS het dan los komt is het vaak fraai. Links van Jaar staat een gitarist, die zijn instrument met veel effecten omvormt tot hij zachtjes huilt. Rechts een saxofonist, die ver blijft van vleierij, franje en romantiek, maar wel voor een soort sensualiteit zorgt. Jaar zelf houdt zijn beats klein en straight. Geen knipoogjes naar dubstep of garage, maar delicate downtempo techno met een heel eigen stempel. Met zijn donkere, vervormde stem brengt hij nu en dan een sinister randje.

MIN:
Na een uur stuurt Jaar ineens zijn band weg en kondigt hij aan een paar remixen te gaan draaien. Dat is niet slim. Om twee redenen. Allereerst omdat hij natuurlijk zo de magie doorbreekt. Hij heeft anderhalf uur in het blokkenschema gekregen, en die verdiende hij met zijn sfeervolle opbouw. Waarom dan ineens remixen draaien? Dat is toch suf? De tweede reden dat het niet slim is: de mensen blijken die remixen - vooral Nina Simone's 'Feeling Good' - eigenlijk nog fijner te vinden dan de liveset. Er wordt gedanst, er gaan handen omhoog, mensen glimlachen. Het is haast jammer als de band voor de laatste tien minuutjes nog even terug komt. De grootste hits in de set, de tracks die je bijblijven, zaten zonder uitzondering in het dj-intermezzo. Live drijft het vrijwel volledig op sfeer en geduldige opbouw.

CONCLUSIE:
Wat zou het zijn, toch een soort onzekerheid over die live-set? Toch het gevoel dat het zonder climaxen wat onbevredigend blijft? Tja, dat is de keuze die je maakt. James Blake is er ook niet bang voor, waarom Jaar dan wel?

CIJFER:
7